Achter gesloten deuren

Tien over acht op een doordeweekse ochtend: ik heb net mijn tanden gepoetst en onderkwijl naar beneden geschreeuwd dat mijn drie kindertjes op moesten houden met ruzie maken en hun SCHOENEN EN JASSEN AAN MOESTEN DOEN!!
Ik loop de trap af en constateer dat er nog steeds geen schoeisel noch een overjas aan hun lijven prijkt. De schooltassen gevuld met proviant voor de ganse dag liggen lusteloos op de grond. Tijdens het klaarmaken van de lunchboxen merkte ik op dat de levensmiddelen op dreigden te raken.
‘Schiet nu eens op,’ zeg ik op geërgerde toon waarna ik naar de bijkeuken loop om de flink gevulde dozen met oud papier, lege flessen en plastic te pakken. Bij de winkel staan er containers om het gescheiden afval te dumpen. Met de sinaasappeldozen in mijn armen loop ik terug naar de gang waar twee van mijn bloedjes een nieuwe discussie in leven hebben geblazen en de derde op haar gemak haar haren staat te kammen.
‘Mama, kun je een scheiding maken?’
‘Nee,’ zeg ik, rollend met mijn ogen. ‘Ik heb mijn handen vol.’
‘Ja, lekker hoor,’ zegt ze. ‘Ik weet niet hoe het moet.’
‘Doe jullie schoenen aan en stap in de auto!’ spreek ik haar broertje en zusje vermanend toe. Ik zet de opeengestapelde dozen neer en neem de borstel ter hand. ‘Zo, nu is het beter. Trek je jas aan en we kunnen EINDELIJK gaan.’ Ik buk om de dozen weer op te tillen.
Mijn dochter mikt de borstel in haar laatje van het gangkastje en wurmt zich in haar jas.
‘Doe je het laatje even dicht?’ vraag ik. Mijn hoofd komt net boven de stapel oud papier uit.
‘Ik moet toch opschieten,’ roept ze uit en geeft een flinke trap tegen het hout.
Als in een reflex vliegt mijn voet naar voren en raakt doel middenin een bil.
‘AAAAAAUUUUUUUWWWWWW!!’
‘Je hoeft toch niet te schoppen?’ gil ik. ‘En nu in de auto!’
Ze stampt richting ons vervoermiddel, ik smijt de dozen in de reeds openstaande kofferbak, stap achter het stuur en start de auto.
‘Mijn billen doen hartstikke zeer,’ jammert ze.
‘Ja, sorry hoor,’ sputter ik mijn slappe excuus. ‘Maar ik werd opeens zo boos, het gebeurde voor ik er erg in had. Jullie moeten gewoon eens doen wat ik vraag, anders komen we elke dag te laat. En trouwens, wat had ik dan moeten doen?’
‘Je had me ook buiten kunnen gooien,’ antwoordt ze.
‘Moeten gooien?’
‘Ik bedoel: je had me bij mijn arm kunnen pakken en buiten kunnen zetten.’
‘Ja ja.’ Voor je het weet filmt iemand de gang van zaken, belanden de opnames op Internet, valt heel Nederland en je schoonmoeder over je heen en om je disfunctioneren in de maatschappij in zijn geheel te bewijzen wordt er een foto in de krant gepubliceerd waardoor jouw aanwezigheid tijdens een moreel verwerpbaar feestje niet valt te ontkennen.
‘Ik zal het niet meer doen,’ zeg ik, huiverend bij de publiekelijke schaamte die zich aan mijn geestesoog voltrekt. Gelukkig hebben ze nog geen mobiele telefoon.