Adem is leven

Ik drink een kop koffie met een voor mij onbekende. Ik krijg zijn kaartje. Ik lees dat hij aan rebirthing doet. Met een beweging van zijn hand demonstreert hij hoe een natuurlijke ademhaling zou moeten verlopen. Ik zie het beeld voor me van een pasgeboren baby die met zijn of haar hele lijfje ademt. Hij vraagt me of ik me voor kan stellen dat ik ontspannen op straat loop en dat er ineens een rotsblok voor mijn voeten valt. Wat er dan met je adem gebeurt? Ik wijs omhoog. Hij vertelt dat ieder mens in zijn of haar jonge leven ervaringen opgedaan heeft waardoor de oorspronkelijke ademtocht is gestokt. Ik word wederom bevestigd in mijn streven iedereen te ontmoeten met mededogen. Ieder mens is gewond.

Een maand later zit ik tegenover hem op een stoel. Hij zorgt ervoor dat ik sterk geaard ben. Hij vraagt me mijn ademhaling te observeren. Ik merk op dat ik met mijn buik adem. Het kwartje valt meteen. Mijn hart doet niet mee! Vervolgens leer ik de natuurlijke ademhaling. Beter gezegd: ik herinner het me weer. Ik voel vrijwel meteen emotie. Het is een mengeling van vrijheid en pijn. Hij vertelt me dat het woord ‘ziel’ een afgeleide is van het woord ‘ademen.’ De adem is de verbinding tussen lichaam en geest. Ik mag ervaren wat er bedoeld wordt met ‘iets met of zonder bezieling doen.’

Ik huil veel. En dat is goed. Het voelt als een grote schoonmaak. Ik zie een kleur die niet van deze aarde is. Ik heb contact met mijn begeleiders. Ik heb lange periodes een ongelooflijke ‘big smile’ op mijn gezicht. Totale gelukzaligheid. Als een ware Boeddha. Mijn linkerhand verkrampt zich en deze gaat langzaam over in een slaande beweging. Volstrekt normaal volgens de man tegenover mij. Teleurstellingen zijn diep opgeslagen in je spiergeheugen. En mogen weer vrijkomen. Ik neem niemand iets kwalijk. Ik koester geen enkele wrok. Zo werkt het echter niet. De pijn is immers aanwezig. Ze mag aan de oppervlakte komen en geheeld worden. Door je eigen ademhaling. Uitermate vredig zie ik de prachtigste beelden. Ik dans door het leven. Even later zie ik een witte tunnel waarna mijn ogen langzaam open gaan. Ik ben helemaal onder de indruk van deze sessie. Een waar thuiskomen.

Twee dagen later doe ik mee aan een schrijfworkshop. De begeleidster heeft de betekenis van de voornamen van alle deelnemers op mooie kaarten geschreven. Dat mijn naam, René, ‘herboren’ betekent wist ik al. Toch vind ik het een mooi gebaar. Weer in huis valt opnieuw een kwartje. Logisch met zo’n naam dat rebirthing op mijn pad zou komen.