ADHD

Ze ging maar weer zitten. Vermoeid streek ze met haar handen door haar haren en legde ze vervolgens overlappend in haar nek, waar de spanning zich ophoopte. De bus zat vol. Er was heel wat aan vooraf gegaan voordat ze überhaupt allemaal in de bus zaten. Ze draaide zich met haar gezicht naar haar passagiers met de lijst in haar handen. Iedereen praatte door elkaar, enkelen hingen over de leuning in het gangpad, heftig discussiërend.

Daar had je mevrouw Ik weet hoe, die zat altijd achter de chauffeur. Check. Mevrouw Angst, check. Mevrouw Angst zat altijd naast mevrouw Ik weet hoe. Het was een raar stel maar ze waren in ieder geval stil en rustig. Mevrouw Angst had altijd haar hand op de arm van Mevrouw Ik weet hoe en ze fluisterde haar in het oor. De huid van haar gezicht leek op perkament en ze keek altijd zorgelijk. In de rij erachter had je die rare gast met piercings door zijn wenkbrauwen. Hij zat meestal uit het raam te staren en het was haar een raadsel wat hij bij het gezelschap deed. Check. Daarnaast een wat knorrige man. Hij had altijd gelijk een stellige mening klaar en die was zelden positief. Hij hing over het gangpad en voerde een heftige discussie met zijn overbuurman. Daarbij sprak hij hard en schel en maakte wilde armgebaren. Check. Zijn overbuurman was echt een onruststoker. Volgens haar vond hij het leuk om iedereen op te fokken, in het bijzonder meneer Knorrig. Zo af en toe ving ze flarden op van hun discussies en meestal ging het over politiek. Naast meneer Onruststoker zat een wat bijzonder vrouwtje. Gekleed als een ballerina zat ze zachtjes kinderliedjes te neuriën. Ze leek wel een beetje op die koningin van de plastische chirurgie. Wat was haar naam ook alweer…Die met die duiven en roekoe, roekoe. Gestoorde dame. Check.

In de hele rij erachter zaten vier pubers en terwijl ze bij hun namen een vinkje zette zaten zij druk in een lunchpakket gevecht. Een van hen had een stuk boterhamworst over zijn gezicht gelegd en probeerde het op die manier te nuttigen terwijl zijn buurman in een pakje sap met rietje kneep, richting zijn kornuiten. Dat alles ging gepaard met veel geschreeuw en hilarisch gelach op overslaande en schelle toon, die aangaf dat hun stembanden in de overgang zaten. Dan hadden we nog die twee deftige, stijlvolle PC Hooft dames. Zij zaten naar elkaar gebogen met hun tas op schoot. Zeer zeker een Chanel of iets dergelijks. Ze bewonderden elkaars make-up en hun hoge doordringende kreetjes van goedkeuring kwamen boven het gekrakeel in de bus drijven. Check. Een jongen en meisje daarnaast, gothic heette dat dacht ze, hadden een lugubere uitstraling, geheel in het zwart met ogen als kooltjes. Je hoorde hen niet want beiden droegen oortjes. Waarschijnlijk luisterden ze naar Death Metal. Check. Iets daarachter zaten de herrieschoppers. Hoewel daartussen een mooi meisje met een sereen gezicht gewoon een boek zat te lezen. Ze had haar wel eens gevraagd hoe ze dat kon en ze had geantwoord dat ze zich met herrie beter kon concentreren. Ongelofelijk want de rest van de rij stond, hing en lag in het gangpad. Een hing ondersteboven aan het noodluik, met zijn tenen om het handvat geklemd. Zijn zwarte shirt hing over zijn hoofd en hij leek wel een vleermuis. Check. Een ander lag languit op de grond. Althans, hij kroop over de grond, duidelijk op zoek naar iets wat gevallen was. Check. Ondertussen schreeuwde hij onsamenhangende kreten naar zijn buurman. Zijn buurman stond, gekleed in een ochtendjas hardop gedichten te citeren. Check.

De achterste bank was misschien nog het meest normaal. Daar zat een man in pak, die las de krant. Ze dacht Het NRC. Daarnaast een dame met haar ogen dicht die als enige een reisgids bij zich had. Dat wist ze omdat ze hem wel eens van haar leende. Check, Check. In de stoel ernaast een hele witte man, kaal, broodmager met afhangende schouders. Doodeng. Check. Als laatste het enige kind van het gezelschap. Dat hoorde bij de man en vrouw aan de andere kant van het gangpad. Ze zaten nooit bij elkaar. Het kind zat altijd naast de kale witte man. Ze was er nog niet achter of het een jongen of meisje was. Het leek haast een engel, mollig, blond en bijna doorzichtig. Check. Iedereen was er. Dat was al heel wat. Ze draaide zich om en keek naar de weg die voor haar lag. De bus stond nog steeds stil op de parkeerplaats.

De chauffeur draaide zich naar haar. Hij had de motor gestart. Zeg het maar, zei hij. Ze wist het niet. De dag was al half om. Om iedereen bijtijds de bus in te loodsen en de chaos die dat had opgeleverd, had al haar energie opgezogen. Ga maar vast rijden, zei ze tegen hem. We zien wel waar we heen gaan. Ze was een reisleidster van niks, wist ze. Misschien moest iemand uit de bus morgen haar rol maar overnemen. Dan kwamen ze misschien nog eens ergens.