Mijn oma is mijn oma niet meer. Eigenlijk is ze al jaren geleden opgehouden met oma zijn.
Ze is ook geen moeder meer, nee oma is weer een kind geworden. Een opstandige peuter lijkt ze af en toe. Vreselijk om te zien, een vrouw van 87 die tekeer gaat als een verwend kind van drie.
Ze speelt wel graag met de poppen en met de blokken, dan is ze even zoet. Mijn oma was altijd een keurige vrouw, wilde graag leuke kleren dragen en ging regelmatig naar de kapper. Ook toen ze weduwe werd, bleef ze zichzelf goed verzorgen.
Maar sinds enkele jaren is ze aan het dementeren; steeds meer verstandelijke vermogens raakt ze kwijt.
Eerst was ze alleen wat vergeetachtig, kon niet alle namen onthouden en combineerde de verkeerde bloes bij de verkeerde rok. Ze was een meesteres in verbloemen van deze onvolkomenheden.
Gelukkig had ze het in het bejaardentehuis goed naar haar zin.
Maar dementie is genadeloos, steeds meer raakte ze kwijt en een overplaatsing naar een verpleegtehuis was noodzakelijk, want ze liep steeds weg.
Haar kinderen herkende ze nu ook niet meer en ze noemde hen “mevrouw” of “zuster”.
Héél af en toe zette ze iedereen op het verkeerde been, door heel alert uit de hoek te komen, maar zo’n opleving was meestal niet meer dan één zin.
Ze scheurt haar kleding kapot, kleedt zich uit tijdens de koffie, wil geen kunstgebit meer dragen en sinds kort wil ze ook niet meer lopen. De ziekte dementie knabbelt steeds meer van mijn oma af.
Mijn oma is mijn oma niet meer.
16 reacties
DreamOn · 10 maart 2007 op 20:03
Afschuwelijk, om zo’n proces van aftakeling voor je ogen te moeten zien voltrekken.
Gelukkig heeft ze het zelf niet (meer) in de gaten, maar voor de omstanders is het des te moeilijker.
Mooi verwoord SIMBA!
Liefs DreamOn
pepe · 10 maart 2007 op 20:06
Zo is 87 toch even anders dan in ‘jong belegen…’
Toch heeft ook dit wel weer bijzondere kanten. Voor de naasten is het niet altijd even leuk iemand zo oud te zien worden.
WritersBlocq · 10 maart 2007 op 20:37
Het is je oma nog wel. Echt wel. Alleen, niet in de rol zoals je wilt, en dat mis je. Je hebt een oma, en mist een oma. En wanneer ze ooit overlijdt, dan wordt het nog vreemder. Veel sterkte, voor julie allemaal. Liefs, Pau’tje.
dave2006 · 10 maart 2007 op 20:42
Hey Simba mooi geschreven! Mijn oma zit ook aan het begin van dit proces. Helaas is dit een gevolg van de medische wetenschap, mensen horen niet zo oud te worden. Veel succes ermee!
.dave
Li · 10 maart 2007 op 22:00
Vreselijk om de aftakeling van een geliefd persoon van dichtbij mee te maken. Mensonterend vaak. Gelukkig dat de dementerende het (meestal) zelf niet door heeft. Mooi geschreven Simba en heel veel sterkte.
Li
pally · 10 maart 2007 op 23:55
Mooi beschreven , Simba! Ik lees er ook je verdrietigheid in.
groet van Pally
schoevers · 11 maart 2007 op 07:32
Mooie colum, Simba. En heel herkenbaar voor een ieder die ooit een zo’n afdeling van een verpleeghuis bezocht.
arta · 11 maart 2007 op 10:47
Goed geschreven, Sim!
Hij is niet vierkant, niet driehoekig, maar perfect rond! 😆
Inderdaad triest om dementie van dichtbij mee te maken. Zoals Li al zei hebben ze het gelukkig zelf niet door, en lijken ze regelmatig gelukkig te zijn, al is dat voor niet-dementerenden onbegrijpelijk! Veel sterkte! :kus:
DriekOplopers · 11 maart 2007 op 11:55
Hartverscheurend. Verschrikkelijk om zo aan je einde te moeten komen. En juist de periode halverwege, als je weet en merkt (en nog heel goed beseft) dat je verstand het begeeft: dat moet verschrikkelijk zijn.
Verdrietig.
Driek :kus:
Arne · 11 maart 2007 op 14:30
heftig zeg Simba, ik heb een oma van bijna 91, die is alleen wat vergeetachtig geworden.
Maar kan het me goed inbeelden, echt heftig.
Arne
Eddy Kielema · 11 maart 2007 op 19:39
Ik herken dit wel. Mijn oma is een paar jaar geleden overleden en gedroeg zich op dezelfde manier. Knap hoe je het aftakelinsproces onder woorden weet te brengen.
Mup · 12 maart 2007 op 01:57
Sterkte en erg krachtig beschreven. Hoop dat het schrijven een uitlaatklep voor je kan zijn,
Groet Mup.
Bitchy · 12 maart 2007 op 07:54
Triest Sim, eigenlijk zou een mens zijn of haar waardigheid niet mogen verliezen, maar goed….
SIMBA · 12 maart 2007 op 08:18
Ik heb lang getwijfeld of ik wel een column over oma kon schrijven, maar nu ik jullie hartverwarmende reacties lees ben ik blij dat ik het gedaan heb.
Bedankt!
KingArthur · 12 maart 2007 op 10:40
Eens met WB. Het blijft je oma. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het verschrikkelijk is om iemand zo te zien af takelen.
SIMBA · 12 maart 2007 op 19:03
@ WB en King: natuurlijk is het nog mijn oma, maar ze is zo anders dan ik gewend was, bijna een vreemde.