Afleiding

Diep in gedachten lopen mijn paraplu en ik door de schemerende straat. De warmte van open winkeldeuren streelt zacht mij gezicht tot het weer wordt verdrongen door de felle oostenwind. Ineens doemt een witte jas voor me op. Het klembordje zwaait aan de armen en voor ik het weet, antwoord ik al. “Nou, vooruit, probeer maar eens.” “Heb je wel eens gehoord van Oxfam-Novib?”
Mijn ruw verstoorde gedachten zijn nog niet scherp en volgen de regels van zijn gesprek.
“Euh… Ja, ik heb er van gehoord, maar ik ken ze verder niet.”
De groene ogen van de jongen kijken me aan en hij slaat zijn mond quasi verbaasd open. Dat was niet slim. Mijn hersenen gebruiken het moment van stilte om het opgekropte antigevoel vorm te geven. Ik roep verward het eerste waar ik aan denk. Het gaat alleen niet zoals ik het had verwacht.

“Ja, ik was ook zo verbaasd, want ik ging vanmorgen met de trein naar Sneek en toen ik terugkwam, was mijn fiets weg! En alle fietsen buiten het rek waren weg! Dus ik ben net naar de stadswacht gegaan om te zien of mijn fiets er stond. Maar ik kon het gebouw niet vinden! Ik moest lopen en kijk, zie je, mijn zolen zijn los, dus mijn sokken zijn al helemaal doorweekt. En het waaide zo hard op het industrieterrein dat mijn paraplu bijna knapte.”
Ik wijs op een half fladderend stukje ijzer en de meedeinende stof. Ik til mijn paraplu iets verder op en laat hem ook schuilen.

Snel ga ik verder met mijn verhaal, voor hij weet hoe hij me moet stoppen.
“En toen vond ik het eindelijk en moest ik mijn fiets terugkopen voor 18 euro! 18 Euro! Ik ga nu dus schoenen kopen om weer op te vrolijken. Ik had beter een nieuwe fiets van een junk kunnen kopen.”
“Ja, in Groningen kan je voor 5 euro wel een fiets kopen van een junk.”
“Kom je uit Groningen?”
“Ja, daar studeer ik.”
“Goh, wat leuk. Maar dat kan niet hoor, een Groninger hier in Leeuwarden. Maar wees gerust, ik ben een importfries.”
“Ik ben een importgroninger, dus dat kan wel. Ik kom eigenlijk uit Almere.”
“Almere? Wat doe je dan in Groningen?”
“Communicatie. Ik wilde ver weg.”
“Wat leuk! Dat doe ik ook! Welke afstudeerrichting heb je gekozen?”
“Evenementen. Ga ik kiezen. Maar iedereen raadt het me af.”

Er lopen mensen voorbij. Vanonder hun eigen paraplu kijken ze verbaasd achterom. Ik knipoog. Ik geef de mooie jongen wat studieadvies. Zijn krulletjes steken lief onder zijn verregende muts uit. Hij vertelt intussen verder over New York, Brazilië, voetbal en Groningen. Hij kijkt steeds stiekem naar zijn medestalkers. Na een halfuur snak ik naar de warmte van de schoenenwinkel.

“Het was echt gezellig met je gesproken te hebben. Het is trouwens een hobby van me om teleterroristen en straatverkopers af te leiden van hun doel. Maar je hebt mijn dag bijna goed gemaakt.”
Ik stoot met mijn arm speels tegen zijn elleboog en hij kijkt op.
“Euh… Wil je nog lid worden?”
“Nee, ik ga schoenen kopen. Maar je was wel gezellig.”

Zijn arm strijkt plagerig over mijn rug en ik laat hem achter in de regen. Zonder paraplu, want die verbergt mijn slinks grijnzende glimlach. Weer een triomf in de bestrijding tegen het straatterreur!