Afscheid

Hij zag een traan over haar wang rollen, langzaam maar gestaag. Dit was voor hem het teken weg te gaan, zich terug te trekken. Hij had immers gezegd wat gezegd moest worden. Hij zag, zoals hij al gedacht had, de tweede traan glinsteren in haar ooghoek. Nog even en ook deze traan zou zijn weg vinden langs haar zachte wang, misschien eindigen op haar volle mond maar waarschijnlijker langs haar kin eindigen op haar witte shirt.

Het shirt trok zijn ogen omlaag, naar de welgevormde hals en lager. Haar licht gebruinde huid stak af tegen het witte shirt. Wat heeft hij toch mooie herinneringen aan deze huid. Zacht, sensueel, smekend om een vederlichte kus van hem die hij er vroeger met liefde op gedrukt zou hebben.

Met een volgende traan zou de meegekomen mascara haar witte shirt bevuilen. Het zal haar niets kunnen schelen, ze treurt om haar herinneringen. Hij wil niet dat zijn laatste blik op haar besmeurt wordt door een simpel iets als uitgelopen mascara. Hij knielt voor haar neer, veegt met zijn duim langs haar wang. Ziedaar, een zwarte veeg.

Vriendinnen zouden haar wel opvangen, zorgen voor verlichting van haar zielenpijn. Hij staat op en draait zich om.