Afscheid van ado-tijd

Eeuwenoude herinneringen schieten aan me voorbij. De confrontatie moet aangegaan worden, maar toch aarzel ik. En uiteindelijk geef ik toe aan de dwang. Terwijl ik de berg opga zie ik dat ik veranderd ben. Ik ben niet hetzelfde meisje dat vroeger deze berg beklom. Ik voel dat ik veranderd ben. De bergen en het meer zijn nog steeds hetzelfde. Zelfs de expressie van de zon op de bergen en het woud is net hetzelfde. Alleen ben ik veranderd.

Van adolescent tot volwassen vrouw op een paar jaar. Ik zie de gastjes en merk dat ik net hetzelfde was, maar dat de jaren me hebben doen opgroeien. Het idealisme in mezelf verdwijnt stilletjes samen met de drang naar aandacht.

Als gast of als moni er zijn. Het verschil is groot. Zo merk ik als moni ook dingen, die ik als gast nooit heb gezien. De bar en de bunker, waar alle moni’s zich zat dronken, de vijfde maaltijd of de dokter op de tweede verdieping.

Het plezier dat zij beleven, doet me terugkwijnen naar de tijd dat ik er zelf was als gast, maar ik hou me sterk en ik laat het los, hier op de bergen en ga verder met mijn leven. De kinderen hebben nog heel wat voor de boeg eer ze hier nog eens staan en ik ook.