Sinds die rampzalige december van 2005, schrijf ik je ieder jaar rond deze tijd een brief, die ik vervolgens bewaar zonder hem te versturen. Het is een ritueel geworden dat hoort bij het afsluiten van het jaar. Onlangs informeerde je per e-mail of alles goed ging met ons en ik antwoordde dat het bijna niet beter kon. Dat we aan prachtig jaar achter de rug hadden. Je weet dat ik een slecht leugenaar ben, maar je slikte mijn verhaal voor zoete koek. Weet je dat het me niet eens meer verbaast, dat je niet echt geïnteresseerd meer bent in haar, in mij? Verschillende keren liet je me ook dit jaar weten, hoe groot jouw gemis is. Vraag jij je ooit af hoe het voor haar moet zijn? Je was er niet, toen haar achternaam officieel gewijzigd werd. Je zag de blik in haar ogen niet, toen een afschrift van het Koninklijk Besluit op de mat viel. Je weet niets van de strijd die ze dagelijks moet leveren om zich staande te houden, vrolijk te zijn, terwijl haar hart huilt.
Maar je hebt ook niet gezien, hoe opgewekt ze was toen we samen over Skiathos reden en, een paar maanden later, door de Provence. Hoe goed haar het bezoek aan het ‘kattenklooster’ deed. Hoe trots ze was toen zij die ene kat fotografeerde, die zich normaal gesproken door niemand laat fotograferen. Je weet niets van haar gezwijmel bij foto’s van bijna onaards mooie jongens. Niets van de grote en kleine vreugdes in haar leven.
En ook over mij weet je niets meer. Over het verliezen van mijn baan, over mijn zoektocht naar een nieuwe bestemming. Maar ik besef, dat het er ook niet meer toe doet. Vier jaar geleden begon jouw leven opnieuw. Een leven, waarin geen plaats meer is voor ons. Ondanks het feit dat jij de vader bent van mijn kind, kom ik na vier lange jaren eindelijk tot het besef dat er in ons leven geen plaats meer is voor jou. We doen het samen prima, zij en ik. Ik loog niet toen ik je schreef dat 2010 een mooi jaar belooft te worden voor ons. En ik lieg evenmin als ik jou ook een mooi 2010 wens.
_______________________________________________
Tot slot maak ik van de gelegenheid gebruik om iedereen op CX een prachtig, inspirerend en liefdevol 2010 te wensen.
8 reacties
LouisP · 3 januari 2010 op 13:05
Avalanche,
dit is zo mooi geschreven, zo gevoelig, vol kippevelmomenten dat je wmb de laatste regel even weg had mogen laten……maar bedankt voor het stuk en de wensen..
Louis
Kuin · 3 januari 2010 op 20:45
Nog voordat ik de reactie van Louis las, had ik precies dezelfde gedachte. Zonde, dat na zo’n stuk – wat volgens mij de conclusie/het resultaat is van vier jaar piekeren -, zoiets alledaags wordt vermeld. Maar toch bedankt. En complimenten!
pally · 3 januari 2010 op 21:42
Mooi geschreven, Avalanche! Een afrekening met het verleden, waardoor dit wellicht je laatste ongestuurde brief was.
Ook ik vind die wens aardig, maar niet onder deze column 🙁
groet van Pally
Avalanche · 3 januari 2010 op 22:46
Tja…. kwestie van te vroeg op ‘verzenden’ drukken. Pas nadat ik dat gedaan had, bedacht ik dat de laatste zin afbreuk doet aan de column.
arta · 4 januari 2010 op 07:29
Mooi en erg herkenbaar…
Als je het leuk vind kan ik je wat linkjes sturen aangaande ‘hetzelfde’ onderwerp, PM dan maar ff…
SIMBA · 4 januari 2010 op 11:52
Een mooi, persoonlijk stukje. Knap gedaan hoor!
trawant · 5 januari 2010 op 11:57
Een schrijnend stukje, mooi direct geschreven.
Chantalle · 6 januari 2010 op 01:07
Hij is weer prachtig, Avalanche. Fijn ook om te lezen dat je de balans weer hebt teruggevonden.
Hij weet niet wat hij mist 😉