Akir

Het is zomer. Als Essine en ik na een dagje winkelen in Amsterdam zitten te wachten op het busstation aan de Marnixstraat, is daar Akir.
Akir wil me een hand geven. Ik ben niet gediend van dronken zwervers, en zeg dat ik dat niet doe. ‘Maar kijk eens naar m’n hand, wat zie je?’, zegt hij met een Marokkaans accent. Ik doe alsof ik naar z’n hand kijk, maar hou de straatbewoner tegelijkertijd angstvallig in de gaten. Ik zie niks bijzonders. Maar Akir vindt dat hij schoon en lief is, en dus Jezus is. Ik zie het verband niet helemaal. Het wordt me ook niet duidelijker als hij een beetje agressief lijkt te worden, omdat ik niet recht in zijn ogen wil kijken. ‘Wat zit je nou te lachen?!’, schreeuwt hij. Ja, ik lach. Maar dat komt meer door de zenuwen (heeft mijn laatste uur geslagen?) dan dat ik dit een grappig tafereel vind.
Akir vraagt aan Essine hoe ze heet. Ik ben benieuwd of ze de waarheid gaat vertellen, als ze ‘Sandra’ antwoordt. Ik zeg dat ik Jolanda heet. Dan is daar de ommekeer. Akir noemt ons constant ‘Zandra Zgatje’ en ‘Jolanda Zgatje’, en vertelt dat hij ons best wat te drinken wil geven. Hij is tenslotte goed! Opeens vindt hij het een goede eigenschap dat ik vreemden geen hand geef, omdat je niemand kunt vertrouwen in deze wereld. Er zijn namelijk overal terroristen. Uiteindelijk zegt hij na een half uur ouwehoeren dat hij moet gaan. Over zestien jaar zien we onze Jezus weer, vertelt hij. Akir belooft voor ons te bidden (‘Geloof je het niet? Ik doe het echt hoor! JE GELOOFT ME NIET!’). We zijn tenslotte vrouwen, en dus knap, en dus krijgen we een rijke man.
Nu is het herfst. Het regent, en soms maak ik me zorgen om Akir. Wat nou als hij écht Jezus is? Dan zou ik gewoon getuige zijn van een mirakel! Even een aangedikt verhaaltje over schrijven, en ik zou het helemaal maken als journalist. Zou Akir stiekem een nette man zijn, die zich overdag in het centrum van onze hoofdstad laat gaan, maar ’s avonds in z’n villa op de bank zit met vrouw en kinderen? Of is hij gewoon de alcoholistische dakloze die hij lijkt, en ligt hij nu in z’n doorweekte kartonnetje onder een Amsterdamse brug? Over zestien jaar zal ik het hem vragen.