Je gaat met een bekende uit eten, winkelen – nee, niet shoppen – naar een tentoonstelling of wat dan ook ondernemen.
Op een gegeven ogenblik gaat diegene onder het koffiedrinken even naar het toilet en komt even later teruglopen naar jullie tafeltje. Je ervaart hem of haar even als vreemde. En plotseling zie je ouderdom, een krommere rug, erg grijze haren.
Vermoeidheid, vergankelijkheid. Zou het te maken hebben met mijn manier van kijken op zo’n moment? Neutraal, zoals naar een voorwerp? Of met het neutrale naar-de-wereld-toe gezicht van die ander? Want gewoon terug bij jou en doorgaand met het gesprek verdwijnt het verschijnsel weer. Toch voelt het als een scherp waarheid ogenblik. Wat pijnlijk, omdat het confronterend is, ook voor jezelf. Want voor die ander zal het wel hetzelfde aanvoelen ten opzichte van jou.
Een keer is het mij erg scherp overkomen met iemand die ik al heel lang ken. Vanaf de tijd van mijn opleiding tot verpleegkundige. Verpleegster heette dat vroeger. We gingen winkelen en bijpraten in een stad centraal in het land. Ik kwam uit de paskamer bij een kledingzaak en zag haar weerspiegeld in de grote passpiegel. Ze stond te wachten. Even was ze een volkomen vreemde, oudere vrouw. Behoorlijk dik, met grijs haar. Pas toen ze bewoog en reageerde op wat ik aan had, verdween het gevoel langzaam. Ik zag de details niet meer, de optelsom van ingrediënten die de vreemde opleverden. Ze werden weer het geheel dat ik kende. Het is al een aantal jaren geleden, maar het beeld staat nog glashelder in mijn geheugen getekend, inclusief het bijbehorende gevoel.
Op televisie overkomt me soms ook iets dergelijks. Een bekende al wat oudere mediafiguur wordt weer eens geïnterviewd na een hele tijd. Soms een beetje veranderd, maar toch nog zeer herkenbaar. Op een gegeven ogenblik geeft de camera een beeld van de achterkant van die persoon. Hetzelfde mechanisme, wat ik net beschreef treedt in werking. Een oud hoopje mens zit daar: kaler, krommer, dat ik bovendien helemaal niet meer herken. Ik heradem als ik het pratende gezicht weer zie. Hoop dat die camera niet meer naar achteren zwenkt.
Zelfs met mijn echtgenoot kan zich in een vreemde omgeving dit verschijnsel voordoen. Ik vraag me af of het iets algemeens is of iets persoonlijks. Ik denk wel dat het vooral opgaat bij oudere personen.
Ik realiseer me dat ik er nog nooit met iemand over gesproken heb.
22 reacties
Ma3anne · 29 november 2007 op 17:20
Die heldere waarnemingsmomenten wat dit betreft overkomen mij ook steeds vaker, Pally. Afgelopen zondag nog op een verjaardag met ‘oude’ vrienden.
Hoe gezellig het ook was, ik zag plots heel helder dat waas van vergankelijkheid en verval bij iedereen en ik werd er wat triestig van.
Ik denk dat het met onze leeftijd te maken heeft. Mijn hele leven zie ik al mensen ouder worden, maar nog nooit zo bewust als de laatste tijd. Het is in elk geval een feit, dat het me dieper treft dan ooit tevoren. 😕
lisa-marie · 29 november 2007 op 18:24
Ik herken het gevoel dat je beschrijft.
Vooral als ik naar personen kijk die al een stuk ouder dan mij zijn. In eens ervaar ik de vergankelijkheid en dat gevoel verdwijnt dan ook weer als diegene trgen mij praat en beweegt. Zelf denk ik dat het iets van alle leeftijden is maar dat als je ouder bent je het meer bewust wordt.
Je hebt het geheel in je column dan ook mooi verwoord en ik heb het met plezier gelezen. 🙂
Happyturf · 29 november 2007 op 19:16
Pally,
Ik herken je gevoel en vind dat je zo iets ongrijpbaars heel mooi onder woorden hebt gebracht. Ik denk dat je als mens vaak geconditioneerd naar iemand kijkt. Zo af en toe vernieuwd dan toch de pagina. Ziedaar het gevoel. Denk ik… 🙄
Gr. Happyturf
lagarto · 29 november 2007 op 19:27
Zet in de (volleerd tegenvallige tijd) gewoon je brilletje niet meer op, dan hep je daar nooidt meer lasdt van.
Doei
Anne · 29 november 2007 op 19:33
Je hebt je verhaal dit keer nauwelijks gestyleerd, en dat is ook wel mooi. Ik heb deze ervaring nog niet gehad, of misschien toch, een keer, bij mijn vader, toen hij voor de eerste keer in zijn leven in het ziekenhuis lag. Maar dat ging weer over. Inderdaad, ontzettend confronterend.
Grumpy-old · 29 november 2007 op 20:56
Over het algemeen lees ik je colums met veel plezier. Deze keer niet zo.
[quote]Zou het te maken hebben met mijn manier van kijken op zo’n moment? Neutraal, zoals naar een voorwerp? Of met het neutrale naar-de-wereld-toe gezicht van die ander? Want gewoon terug bij jou en doorgaand met het gesprek verdwijnt het verschijnsel weer.[/quote]
Eén van de stukjes waar ik de draad kwijt raak.
Ik kijk al wel weer reikhalzend uit naar je volgende column. Want die gaan er doorgaans in als koek 🙂
Greetz
Grumpy
arta · 29 november 2007 op 21:18
Dit is zó herkenbaar geschreven, en jouw laatste zin…dit zijn inderdaad dingen die je niet vertelt maar ondergaat…
Erg mooi geschreven weer, Pally!
🙂
KawaSutra · 29 november 2007 op 21:30
Ja hoor, ik herken dat ook. En juist met die media-figuren is het heel opvallend, omdat je die niet dagelijks meemaakt. Daarentegen valt het me ook op met collega’s met wie ik al 20 jaar samenwerk. Waren altijd nog redelijk jonge honden en opeens worden het senioren. Een heel tegenstrijdig gevoel geeft dat.
Toch wel goed om dat eens onder woorden te brengen, dat zet je net weer wat meer in het leven.
WritersBlocq · 29 november 2007 op 21:52
Oh, hebben anderen dat ook? Gelukkig maar! Ik ervaar dat vaak zat, zelfs met iemand met wie ik op de bank zit te kletsen. Dan lijkt het soms of een kop totaal verandert, vaak in negatieve zin. Vreemd!
Wel leuk, dat je erover geschreven hebt, zou nietin me opkomen, omdat het van die korte ‘shots’ zijn.
Hee, Linda de Mol trouwens al gezien? Ziet er níet uit!!
Nog even kritisch: erg veel ‘Ik’ in het laatste stuk van je column.
vanlidt · 29 november 2007 op 22:16
Alsof je door een tijdportaal loopt, heet het bij mij.
pally · 29 november 2007 op 22:33
Helemaal gelijk WB! teveel ikkies in de laatste alinea..
Trukie · 29 november 2007 op 23:17
Pally wat heb je weer mooie zinnen gevonden om dit grijze gebied duidelijk zwart-wit te maken. Tja, gezien het ouderdomsgehalte zou zwart-wit juist weer grijs moeten zijn. Dan wordt dus het grijze gebied grijshelder.
Mooi Pally en herkenbaar.
Li · 29 november 2007 op 23:30
Een spiegel voorhouden, dat is het.
Het meisje in mij ziet altijd iemand anders.
Li
weathergir · 30 november 2007 op 07:52
Prachtige schets… alweer… :wave:
pepe · 30 november 2007 op 08:24
Wel herkenbaar, maar inderdaad iets waar je niet snel over praat. Ik geloof ook niet dat je er te lang bij moet stilstaan, het is gewoon zo. En gelukkig zijn het maar momenten.
SIMBA · 30 november 2007 op 09:09
Ik heb dit vooral als ik even op bezoek ben in het dorp waar ik opgegroeid ben. Dan zie ik allemaal mensen die me bekend voorkomen maar ik kan ze niet plaatsen, mijn moeder verteld dan wel wie ze zijn…meestal oude klasgenootjes dus 😕
Ineke · 30 november 2007 op 12:38
Prachtig geschreven, Pally. Je hebt het gevoel mooi weten weer te geven. En weet je? Ouderdom is niet iets waar ik al erg veel mee geconfronteerd wordt (gezien mijn eigen leeftijd), maar ik herken het beeld dat je schetst. Iemand waar je tijden mee doorbrengt en ineens, wanneer je anders kijkt, lijkt het een vreemde te zijn. Anders dan jaren of maanden geleden. Soms zelfs al anders dan gisteren…
Groeten,
Ineke
Mup · 30 november 2007 op 12:44
Ik herken de inhoud Pally, maar ben het ook met Grumpy eens. [quote]Toch voelt het als een scherp waarheid ogenblik.[/quote]
Viel over deze zin, zijn jouw zinnen niet, maar ach, ik wordt ook een dagje ouder,
Groet Mup.
Kees Schilder · 30 november 2007 op 15:58
Soms loop ik op het Museumplein en dan denk ik; negentig procent van de mensen om mij heen lijkt jonger dan ik.
Mooi geschreven column
pally · 30 november 2007 op 23:15
Bedankt voor jullie reacties op deze anders dan anders column.Interessant allerlei meningen te horen over dit fenomeen.
liefs van Pally
Prlwytskovsky · 1 december 2007 op 12:51
Merkwaardig toch dat het altijd anderen betreft en nooit jezelf.
Tenminste, zo ervaar ik dat.
bert · 1 december 2007 op 18:52
Inderdaad een fascinerend onderwerp waar je niet echt bij stilstaat maar wat je wel soms zo ervaart.
Zelf denk ik dat je op zo’n moment de bekende die dicht bij je staat heel even ziet met het oog waarmee je normaal gesproken de massa bekijkt. Op dat moment verbleken alle interessante kanten van de bekende persoon en licht de realiteit van het ouder worden opeens op.
Heel mooi geschreven. De laatste alinea had naar mijn mening weggelaten kunnen worden.