Alles draait bij haar…om de Opera House (Australie deel 4)

8 december 2005
Het eten zat weer in onze maagjes en de krantjes hadden we even doorgespit. Een opvallend berichtje was dat er bij Bondi Beach een haai was gesignaleerd (de foto erbij was het bewijs). Bij het bericht stond dat de haaien rond deze tijd van het jaar nooit naar het strand komen. Waarom niet? Zijn daar afspraken over gemaakt? Staat dat zwart op wit. Iedereen denkt maar dat dieren voorspelbaar zijn. Daar ben ik het totaal niet mee eens. Zo ben ik namelijk ook best wel eens bang voor vogels, echt waar. “nee joh, ze vliegen heus niet tegen je aan of met hun snavel in je oog”. Nee, maar mensen lopen IN PRINCIPE ook niet tegen andere mensen aan of met hun auto rijden ze je IN PRINCIPE ook niet omver. Sommige mensen zijn agressief, depressief, hatelijk, kwaad, dom. Laat er nou ook zulke vogels en andere dieren zijn. Er zitten vast ook gehandicapte vogels tussen, zowel verstandelijk als lichamelijk lijkt mij.

Op een ander strand Cronulla Beach zijn heuse rellen uitgebroken. Rassenrellen. Is dat in Nederland nog aangekomen dat nieuws. Australie is al ruim 2 weken in de ban van dit nieuws en elke dag is er wel een rel aan de gang. Gelukkig, toch nog een beetje narigheid hier. Het leek al zo mooi in Australie with ‘ no worries’ everywhere. Verschil met Nederland is dat de ongeregeldheden plaatsvinden in een lekker zonnetje en dat is toch net even wat gezelliger ruziemaken.

Goed, de krantjes waren gelezen. Volgend plan was The Sydney Opera House bewonderen, voor de zoveelste keer. Afgelopen jaar moest ik er ook elke dag aan geloven. Tja, het bouwkundige ingenieur bloed schijnt toch nog ergens te kruipen. Dat is ook niet helemaal onlogisch bij het zien van The Opera House (TOH) natuurlijk. De fascinatie van Martine voor dit kunststukje is alleen een beetje tegen het ziekelijke aan. Alsof je verliefd bent op iemand die je elke dag elke minuut zou willen zien. Helaas heb ik dat persoonlijk met Martine nog nooit mee gemaakt!

Voor we aankwamen bij TOH moesten we gedurende de hele wandeltocht eerst de vliegen van ons afslaan. Wel lief hoor die beesten, ze zijn erg tam. In mijn oor, op mijn wang, in mijn neus, op mijn neus en dan weer op mijn benen en armen. Lieverds zijn het. Zo lief dat ik meteen maar even een insectenspray heb aangeschaft! Martine was er klaar voor. Haar fotocamera stond op scherp en ik zocht maar eens een bankje op en het wachten kon beginnen, want Martine en foto’s maken van TOH duurt lang, erg lang. En ja, Martine moet ‘wel eens’ op mij wachten, maar heus niet zo lang……

Eindelijk. De camera ging de tas in. Op zoek naar avondeten. Tijdens ons Australie avontuur in februari maakten we kennis met de lekkere broodjeszaak Subways (nu ook in Nederland). Naarstig gingen we opzoek naar onze favo eetshop in Australie. “Hij zat toch in deze straat?” Of was het een stukje verder” dit waren de zinnen die we 12 straten lang uitkraamden. de 13e straat bracht ons heugelijk nieuws; de Subways!

Met ons meeneem-broodjes liepen we terug naar het hostel, pakten we de koffers om ze mee te nemen naar ons ‘nieuwe optrekje’, genoten we even van het uitzicht op het dak, deden we een tukkie en namen we onze meenemen-broodjes. Vervolgens nog even een DVD’tje gekeken op mijn portable (goed spul dat ding trouwens). Martine vond dat ding maar niks en tegen haar principes keek ze toch stiekem mee, toen ik de pilot aflevering van Seinfeld aanzette, die ze nog nooit had gezien (gemeen van mij ik weet het)….na de aflevering…beter gezegd, tijdens de afleverling vond Martine het nodig om in slaap te vallen….welterusten.

9 december
De volgende morgen was ons ontbijt twee gratis pannenkoeken (of toch pannEkoeken?) gevolgd door een rondje supermarkt, natuurlijk weer geld vergeten (Martine weer eens) zodat Sjef moest pinnen (erg sneaky dus). Na weer eens een vermogen aan boodschappen uitgegeven te hebben is er een wonder gebeurd. We liepen richting het hostel door een winkelstraat. Een schoenenwinkel met koopjes trok onze aandacht. Eenmaal binnen ging mijn blik naar ‘de perfecte schoenen’ voor/ tegen de hitte. Echte schoenen zijn te heet, de slippers die ik bij me had waren niet geschikt voor het kilometergeweld van ons. Waarschijnlijk zit bij mij, net als het bouwkunde-bloed van Martine, toch nog een beetje maatschappelijk werk bloed. Jawel, ik heb sandalen gekocht en ik schaam me er niet eens voor (niet in Australie in ieder geval. In Nederland zullen ze wel braaf naar de kast worden gedegradeed (en terecht), maar hier is het een ware uitkomst. En ze zijn best stoer en hip!

Ik kon ze meteen mooi aanhouden er moest immers nog een hoop gelopen worden. We gingen nadat we de boodschappen naar onze kamer hadden gebracht, met de bus naar Watsons Bay. Zal ik dan nu maar wat superlatieven de revue laten passeren….het was echt ongelofelijk, super, geweldig, gigantisch. verschikkelijk mooi (verder hou ik nooit zo van dat verschikkelijk, prachtige gedoe). Na alles vastgelegd te hebben op foto en video gingen we een stukje wandelen. Martine had op de kaart een mooi plekje gespot. Jammer dat we dat plekje nooit hebben kunnen vinden. We waren namelijk weer eens VERDWAALD. Na de nodige GVD’s te hebben aangehoord kwamen we gelukkig bij een bushalte. De bus bracht ons naar Bondi Beach, waar ik helaas wat weinig tieten heb mogen aanschouwen, Martine had het me zo gegund.

Martine heeft ook een nogal lugubere hobby. Ze houd van begraafplaatsen. Waarschijnlijk omdat ze mij daar graag zou willen zien liggen, op die momenten dat ze weer eens op me moet wachten. De fotocamera had ze alweer in de aanslag en ik moest heel nodig plassen. Je raad het al…kerkhof, gras, nodig plassen….NEE, NATUURLIJK NIET….zo ziek ben ik dan ook weer niet om daar te gaan plassen. Alhoewel, misschien had zo een dode het juist helemaal niet erg gevonden, we zullen het nooit weten.

Op zoek naar een wc dus, op zoek naar de bus. Dat kon mooi tegelijk. Nadat het eerste deel gelukt was, konden we op zoek naar de bus. Toen we in waren gestapt, pakten we onze portemonee pas (erg logisch, herkenbaar en irritant!) Na alle zakken te zijn afgegaan was er nog steeds geen portemonee. Na de tas grondig te hebben doorzocht was er nog steeds geen portemonee. Het was warm die dag en het werd allemaal maar warmer! De bus was inmiddels al een halte verder. Bij het volledig omkeren van de tas kwam er ineens iets uit wat op een portemonee leek. Uiteraard was het Martine die hem op een andere plek had verstopt. Niet echt een handige plek, want hij had er zo maar ergens uit kunnen vallen, maar eind goed al goed….

Na aankomst in het hostel hebben we een soepie gegeten (of drink je dat?). De hostel activiteit van vandaag was….een BBQ op het dak. Martine en ik doen ons uiterste best om NIET in de groep opgenomen te worden en dat gaat best goed. Bij elk woord Nederlands die we om ons heen horen, zwijgen wij of proberen wij ons Engelse accent net even iets aan te dikken. In de keuken werden we betrapt. Eerst was er nog iemand die ineens heel verbaast op keek dat we Nederlands waren (maar zo in shock was dat hij niets durfde te zeggen) en later was er zelfs iemand die tegen ons praatte (al had hij gewoon beter zijn mond kunnen houden).

Kortom de BBQ was aan ons niet besteed. Martine moest namelijk ook zelf voor haar vega-burger zorgen. Gratis BBQ? Dat ze die spiezen maar ergens diep in mogen steken! Wij gaan slapen! Althans Martine nu en ik over een paar uur, want ik moest toch nog even de benen strekken….op de dansvloer.

10 december
Martine was de volgende morgen vroeg in de weer. Ik mocht zowaar nog even mijn oogejs gesloten houden. Om 11 uur werd ik bruut wakker gemaakt en at ik even wat. Paddington Market was ons plan vandaag. Dat was een leuk plan. Het was een dagvullend programma. Aan het einde van de dag wilde we de busreis naar Melbourne bevestigen. Vlak voor 17 uur waren we er. Tijdens de laatste honderd meter moest Martine natuurlijk weer plassen. “Loop nou nog een stukje door straks zijn ze dicht!” was mijn boodschap. “Maar ik hou het echt niet meer, wil je dat ik dan in mijn broek pis?!” tja eigenlijk had ik dat wel graag gezien, mijn camera had ik al klaarstaan. Gelukkig kwamen we 17.01 uur aan. Deuren waren gesloten, maar opeens kwam er een mannetje in een pakje tevoorschijn. Hij werkte bij de busreismaatschappij en vertelde ons dat het niet nodig is om de reis te bevestigen, als we gewoon een half uur van te voren er zijn is het goed. Mooi, dat was ook weer geregeld. Dan konden we nu weer een hapje eten.

’s Avonds gingen we het lijstje van Martine weer eens af. Ze had een nNOG een betere plek gevonden om TOH vast te leggen. Daar gaat mijn vrije avond! Als een speer liep ze op haar doel af. (als een speer lopen? Hoe doen speren dat dan?). Ik kreeg de taak om het statief uit elkaar te halen (uit te schuiven, want uit elkaar halen had niet handig geweest natuurlijk). En vervolgens kon ik weer eens uit mijn neus eten, die al bijna leeg was van de vorige keer. Dus keek ik om mij heen of er nog ergens houtjes lagen waar ik op kon bijten. Na een uurtje kwamen er ineens busladingen Chinezen. Volwassen mensen die op een of andere manier nooit volwassen worden. Dan val ik best nog mee. Het is een raar volk. Waarom bijvoorbeeld poseren ze voor de foto met hun vingers in de ‘peace’ stand? Waarom gaan ze helemaal los tijdens een avondje karaoke en waarom staan ze altijd op je foto terwijl ze eigenlijk niet eens in de buurt waren, dacht je! Komt dat misschien omdat er gewoon teveel van zijn?!

Na wat uurtjes vertoeven gingen we naar het hostel om eens de was te doen. De kosten waren 3 dollar, de tijd was 34 minuten. Dat is best knap als je dan een wasje schoon krijgt, helemaal dat van ons. Resultaat na 34 minuten was dan ook; Frisse kleren, maar niet schoon. Beetje jammer. Laten we de was maar gewoon ophangen, dan kunnen we snel onze oogjes sluiten….

11 december
Vandaag stond in het teken van lopen! We begonnen relaxed in een internet-cafe, maar voor we in de goede zaten waren we alweer een half uur verder. (het eerste cafe waar we waren had een automaatsysteem en gaf geen geld terug). Agendapunt 2 was naar Subways om broodjes voor de middag te halen. Punt 3 was naar The Rocks, het oudste gedeelte van Sydney. Onderweg naar dat gedeelte van Sydney liepen we, hoe kan het ook anders, door andere winkelstraten. Degene die er vandoor met de leukste aankopen was deze keer……Martine: een hoedje (en ja hij staat echt erg leuk) en een sportbroek (dat staat haar gewoon altijd goed).

Nog even ging ze stiekem naar TOH om snel wat foto’s te maken. Ondertussen vermaakte ik me door het kijken naar Japanners deze keer. Met hun My First Sony-ghettoblaster voor zich gaven ze een vechtsport-dans-schreeuw-kijk-mij-blij-zijn-demonstratie.

Nadat Martine eindelijk klaar was, konden we naar The Rocks daar waren ook weer leuke kraampjes EN nog belangrijker, een nog mooier uitzicht op ..TOH en de Harbour Bridge. Die laatste zijn we ook over gegaan. Terug zouden we dan wel even met de Ferry gaan. Nou Ferry was natuurlijk allang gevlogen toen wij terugwilden. Om precies te zijn waren we een half uurtje te laat. Dan maar even wat avondeten ergens scoren. Martine kon nog mooi wat foto’s maken omdat we nu niet echt aan een tijd gebonden waren. Alleen was er een probleempje. ‘s Middags zag ze al dat haar batterij bijna leeg was. Wijs als ik ben, zei ik dat ze dan maar even minder foto’s moest nemen. Eigenwijs als Martine is, nam ze …. niet minder foto’s. Tja, eigen schuld. Alleen jammer dat ik daar nu weer de dupe van ben, want morgen wil ze hier weer terug komen!!! Nou laten we nu maar gaan dan. De trein kon onze pijnlijke foto even rust bieden, gelukkig maar.

In het hostel hebben we nog maar even een verfrissend wasje gedraaid en daarna onze ogen wat rust gegund…trusten…

Maandag 11 december
Op naar Centennial Park! Maar eerst nog even wat versnaperingen halen en die leuke cd’tjes kopen die we gister zagen, maar waar is die zaak ook alweer?! Hier toch? Huh? Ruim 30 minuten later hadden we hem gevonden. Weer kostbare tijd verloren. Op zoek naar de bus dan maar, snel!

Na even in het park rond gedwaald te hebben en wat te hebben gelezen, gingen we weer. Helaas was ons fietshuurplan mislukt. Echt veel moeite om een fietshuur te vinden deden we ook niet.

Op pad naar Darling Harbour. Omdat we dit stukje van Sydney ook al kende konden we er in een aardig tempo doorheen en dat moest ook wel, want Martine moest natuurlijk terug naar die plek van gisteravond. We liepen terug door de Express Footway (een roltrap van tientallen meters, maar dan een die een klein stukje schuin loopt). Ik vond het net even wat lekkerder om op de rand te zitten, zodat ik zelfs niet hoefde te staan en wel vooruit kwam. Dat werd me niet echt in dank afgenomen door een medewerker, oeps.

Eerst nog even wat gegeten, ik deed nog even een tukkie en daarna konden we gaan. Martine was druk in de weer met de meest mooie camerahoeken en sluitertijden, weerkaatsingen, zonnestanden, inzoomen, scherpstellen en witbalans. Alleen kwam ze er na 20 minuten achter dat ze de autofocus knop was vergeten om te zetten na het verwisselen van haar lens. Ik wist helemaal niet dat ze lensen had. Oh, cameralens, stom. De avond was nog jong dus kon de fout nog enigszins hersteld worden.

Op de terugweg vond mevrouw het nodig om de gids uit te hangen en dat werkt niet echt. Ik bedoel, echt niet!! Laat haar maar sporten, maar geef haar alsjeblieft geen rol als gids, zelfs niet MET kaart! We waren dus een halte te ver uitgestapte dankzij haar. Tot haar grote opluchting stond TOH er gewoon nog, zelfs ondanks die vertraging die we opliepen. Nu kon ze nog mooi wat avond/nacht foto’s maken van TOH van de voorkant…zucht

Om 0.30 kwamen we thuis en om 2.00 waren de koffers gepakt, want morgen vertrekken we alweer naar Melbourne……

Dinsdag 13 december
Na een ontbijtje propten we onze koffers in de ‘storage room’ van het hostel, proppen want we waren duidelijk niet de enige. Waarschijnlijk waren onze koffers de laatste die erin pastten. We checkten alvast uit en gingen per boot naar Double Bay, via Rushcutters Bay kwamen we weer bij Woolloomoolo en konden we nog een plaatje schieten van het huis van Russel Crowe. Nog even zaten we lekker in een parkje om vervolgens op ons gemakje naar het hostel te gaan, nog even te douchen, een pasta’tje ergens te eten en weer terug naar het hostel om de koffers te pakken.

Martine had weer het plan om de zwaarste spullen in de handbagage te doen, want bij de bussen zijn ze nog strenger. Bij de bus aangekomen stond de buschauffeur de passagier in te checken. Hij leek erg coulant om te gaan met de bagage, hij had ook geen weegschaa;. Reden voor Martine om de zware spullen toch maar terug te doen in de koffer. Helaas was de chauffeur een human-weegschaal en werden we toch nog even op de vingers getikt, maar de koffers mochten wel gewoon mee, jippie……op naar Melbourne…