Ik zit bij vriendinlief op haar strak vormgegeven maar o zo besmettelijke Leolux bank. Maar dat kan, want zij heeft geen kinderen. Ik drink een glas wijn en rook een sigaret. Ook dat kan, want zij heeft geen kinderen. In tegenstelling tot mijn andere vriendinnen. Allemaal in de luiers. Leuk, die koters, maar een avondje gezellig doorzakken is er daar niet meer bij. Zij kunnen het niet laat maken (lees: zien je graag om half 11 vertrekken) omdat bij hen tenslotte om 7 uur de ‘wekker’ alweer gaat. Flessen wijn zijn allang vervangen door potten groene thee (“tja, borstvoeding hè”) en roken is verboden. Naast de deurbel prijkt een sticker met de tekst: “hier wordt niet gerookt!” Trouwens bellen….., een beschaafd klopje op de raam is voldoende. Wanneer vriendin met kind mij bezoekt, luister ik aandachtig naar alle pies- en niesverhaaltjes, naar verhalen over een opkomend kiesje, een buikkrampje en lach enthousiast (althans ik doe een poging) om anekdotes over uitgehaalde boevenstreken. Ik probeer me niet te ergeren als er van het voeren van een normale conversatie geen sprake is (lees; ik niet serieus wordt genomen). Deze vriendinnen hebben namelijk altijd 1 oog en oor gericht op hun spruit waardoor de rest van de wereld volkomen aan hen voorbij schijnt te gaan. Maar er wordt niets gezegd als datzelfde kind mijn huis overhoop zet, of zijn handdruk meermalen op mijn pas gewassen ramen achterlaat. Een babyfoon in de huiskamer met een bijbehorende zenuwachtige moeder die bij elk kraakje de trap opvliegt (wat achteraf dan de plaatselijke buurtpiraat of de taxicentrale blijkt te zijn), blijkt normaal. Roken op verjaardagen? Buiten graag! En wat te denken van jonge ouders die op feestjes in groepsverband gedurende de hele avond slechts 1 onderwerp aansnijden. Of ellenlange videofilms van de vakantie in Spanje met slechts 1 hoofdrolspeler: baby in het zwembad (half uur), baby op de schommel (3 kwartier). Of ouders die op de meest onmogelijke tijdstippen al aan je deur staan, omdat zij nou eenmaal een ander dagritme hebben dan jij. Laatst ging ik met vriendlief op familiebezoek. Kindlief was tijdens het gehele bezoek het middelpunt van de belangstelling. Tegen bedtijd (halleluja) werd nog even getoond dat kindlief voortaan op het potje ging. Na 10 minuten (echt waar) kirde schoonzuslief dat het potje aansloeg. “Ooooh ze moet ook nog een mopje” Daar stond ik op mijn kostbare vrije zaterdagavond 10 minuten te kijken naar een kakkend kind. Mijn vriendin en ik heffen het glas. NOOIT!!! Nooit vervallen wij in zo’n gedrag mochten wij kinderen krijgen. Toch??? Riepen onze vriendinnen dat ook niet eens? In ieder geval staat het nu schriftelijk vastgelegd, mochten we het ooit dreigen te vergeten.

Categorieën: Diversen

14 reacties

Farfalla · 20 februari 2004 op 07:27

Leuk geschreven en herkenbaar! Alleen je kan het hebben van kinderen ook van een andere kant bekijken…

pepe · 20 februari 2004 op 07:42

Zoals jij hen bekijkt, zo zullen zij jou bekijken. En ik vermoed dat zij denken dat jij alleen nog maar werken en stappen belangrijk vind en dat je daar uren over kan praten.

En natuurlijk heeft ieder zijn eigen interesses, een kind krijgen en opvoeden is een levenstaak.
Meer kinderen opvoeden, geeft je als ouder een fulltime job.

Leuk geschreven column, ook al ben ik het er niet helemaal mee eens, maar ik ken jouw vriendinnen niet 😉
Ik geloof niet dat elke ouder alleen maar over zijn/haar kind(eren) kan praten.

viking · 20 februari 2004 op 08:27

Ik kan me goed in de frustraties van Claudia vinden. Natuurlijk vinden (vooral) moeders dit onzin en ‘moet je het van een andere kant bekijken’. Onzin. Een goede toewijding als ouder is natuurlijk goed maar op de een of andere manier neemt de hormonale huishouding het in veel gevallen van het gezond verstand over. Een voorbeeld?

Vrienden van ons hebben special voor de kinderen een andere auto gekocht. Vreemd? Nee. Met drie kinderen zou ik wellicht ook een wat grotere sloep willen rijden maar dit neemt bizarre vormen aan: Wanneer de familie Altijdverkouden even vijf minuten op bezoek komt moet namelijk de hele dependance van Intertoys meegezeuld worden. De kinderen hebben zelfs een eigen speeltuin en dat is ook zo’n beetje het enige dat niet mee op bezoek hoeft want paps zou een week nodig hebben om het spul te demonteren…

Ma3anne · 20 februari 2004 op 08:32

Ik was de laatste van mijn vriendinnegroep die kinderen kreeg (met 29 jaar kreeg ik de eerste) en herken wat je schrijft! Het scheelt dat ik dol was op kleine kinderen, dus ik vermaakte me op mijn manier met ze, maar die moeders! Vreselijk!

Toen kwam de fase dat ik zelf zo’n vreseljke moeder werd. De mooiste tijd van mijn leven tot nu toe.

Intussen zijn mijn vriendinnen net oma of oma aan het worden en weer word ik er stapeldol van! Net nu ik zelf goed en wel uit de kinderen ben en mijn vrijheid hervonden heb, moet ik weer al die baby-verhalen aanhoren! Oma’s zijn nog erger dan moeders!

Zo zit ieder in een andere fase… en soms groei je even uit elkaar. Dan zijn er weer jaren dat je elkaar herkent en samen geniet van de bups koters die je gezamenljk geproduceerd hebt. Wel verschillende leeftijden, maar koters zijn koters.

Ik ben nog niet toe aan het oma zijn, al heb ik er de leeftijd voor. Sterker nog: ik heb helemaal niks met babies.

Maar ik weet zeker, dat ik net zo’n irritante oma word als mijn vriendinnen, als ik het mag meemaken kleinkinderen te krijgen.

Want ooit heb ik ook hard geroepen dat ik NOOIT zo zou worden, maar ik weet intussen wel beter…

Never say never.

Mercurius · 20 februari 2004 op 09:10

Geweldig debuut, Claudia!

Ik heb er erg om moeten lachen! Heel herkenbaar allemaal. Zelf heb ik 1 vriendin met 2 kids, mijn anderen vriendinnen willen pertinent geen kinderen. Ik kan dus nog kiezen of ik ga voor een avondje kidsverhalen of het afslachten van de mannen. Als wispelturige tweeling twijfelde ik nog tot ik afgelopen weekend mijn schattige nichtje Sinne op de arm had. Ik smolt als een blok. Mijn hele kamer (en die is zeer ruim!)
stond bezaaid met buggy, kinderwagen, reiswieg, luiers etc etc. Zelfs ik die rommel haat en ruimte nodig heb, deerde het niet meer toen ik haar eenmaal naar me zag glimlachen. Ook de innige omhelzing van de 6 jarige dochter van mijn vriendin gister, alsof ze me gemist had, deed me dat wederom beseffen. Ik ben bang dat ik er ook zo eentje word en JIJ ook! 😉 Het is een virus!

Zeer goed en leuk geschreven column!

Ciao Mercurius

Kees Schilder · 20 februari 2004 op 09:20

Vrouwen zijn nu eenmaal zo, Zodra ze een jong hebben geworpen zijn ze “off line”. En, naar mijn bescheiden mening, is dat maar goed ook.
Fantastisch geschreven column

Suus · 20 februari 2004 op 10:50

He, ik herken wat opmerkingen tussen de reacties. Allereerst herken ik werkelijk alles, heb helemaal dubbel gelegen om je verhaal. Ook om mij heen begint de wereld te baby-en en peuteren, man man man. Vier ik mijn verjaardag in de kroeg, komen ze niet……te druk, te rokerig etc etc…

En ja, ik weet het kinderen zijn zeer zeker ook leuk, mijn moeder prent het me elk jaar weer in als de biologische klok weer een stapje vooruit doet. Maarre, nu even niet zegmaar….

Mup · 20 februari 2004 op 10:51

Las lekker weg, heel herkenbaar. Dat het nu zwart op wit staat, dat je zelf nooit zo zal worden, aii…. als daar nog wat aan te veranderen valt, doen! Want je hormonenhuishouding veranderd al als je zwanger bent, helaas nemen je a.s. dagbedervers het dan al van je over,

Groet Mup.

Mosje · 20 februari 2004 op 19:06

Vrouwen van Nederland!
Begin nooit aan babies. Het zijn handenbindertjes, etterbakken, milieuvervuilers, huilebalken. Ze verstoren je sociale leven (zoals zo mooi door Claudia beschreven), houden je uit de slaap, kosten bakken met geld (weten jullie wat een pak pampers tegenwoordig wel niet kost?), halen het bloed onder je nagels vandaan. Ze verpesten je sexleven, luisteren niet naar je.
Moet ik nog verder gaan?
Ga naar de huisarts en vraag een middeltje om die kinderwenshormonen te onderdrukken. Doe desnoods alle sex in de ban.
Maar begin nooit aan babies!!!!!!

Ik las zojuist de column van Kees. 3x maal raden wie er vroeger met mijn kids naar zwemles ging…….

Mosje · 20 februari 2004 op 20:27

Juist.
En ik heb er net zo van genoten als Kees 😉

Claudia · 20 februari 2004 op 21:43

Dank jullie wel voor jullie tijd en reacties!
Mijn allereerste column, maar na het lezen van bovenstaande zelfverzekerd genoeg om er vaker een in te sturen.

Maurits · 20 februari 2004 op 22:04

Kinderen, hopelijk begin je er nooit aan. Als je het wel deed zou je, omdat je dan opeens in het vijandelijke kamp zit, direct vergeten zijn dat het gedwongen meebeleven van andermans poep- en pieservaringen en andere hoogtepunten van het hebben van kinderen een overschat genoegen is. En dus zou je dat ook met ons, lezers, willen delen. De kwaliteit van je columns (deze bewijst dat je er wat van kan!) zou dat waarschijnlijk niet ten goede komen. Maar een geluk bij een ongeluk voor die lezers is dat het zover vast niet zal komen. Waar zou een jonge moeder de tijd vandaan halen om columns te schrijven?

Eftee · 21 februari 2004 op 12:37

Leuke column en oh zo waar!

deZwarteRidder · 21 februari 2004 op 13:08

Herkenbare problematiek in een wereld waarin het gezin de hoeksteen van de samenleving heet….

Geef een reactie

Avatar plaatshouder