Alles loopt weer.

De grote lappen liggen dwars door de kamer. De mooie witcreme stof is al half tot gordijnen voor haar dochter verknipt. Na het ski-ongeluk mocht Ester weer even over haar kind in het ouderlijk huis moederen. Het arme schaap had haar been op 2 plaatsen gebroken. Moeder had haar mogen verzorgen en weer oppeppen als haar benen nog niet konden wat ze altijd hadden gekund. Op een bovenhuis 3 hoog zonder lift wordt dat nog extra benadrukt. Als je geen trappen kunt lopen, kun je er geen kant op. Van het uitzicht kon ze op een gegeven moment iedere cm2 met haar ogen dicht natekenen. Dochterlief´s ondergestel doet het nu weer prima. Nadat ze de trap was afgedaald naar haar nieuwe appartement op loopafstand van haar ouderlijk huis, was ze ook niet meer boven geweest. Van de tranen en pijnlijke oefeningen wil ]je eerst een behoorlijke afstand nemen. Een ongeluk groeft nog heel lang na in het doolhof van de herinneringen.

Ester merkt het nog dagelijks. Zij werd in een seconde tijd weggerukt uit een druk dubbelleven van een leidinggevende baan en een gezin wat uit twee gezinnen tot een grote kliek was samengesmolten. De twee tienerdochters van haar moesten hun draai zien te vinden met een zelfstandig ondernemer met 5 jongere pubers. De nieuwe vader was de meeste uren van de dag bezig met het opbouwen van zijn klantenkring en het leren spreken en verstaan van het locale dialect. De pubers moesten de oost-west-cultuur overbruggen zonder disco, een kleine bioscoop en vrienden met heel andere interesses. Een provinciestadje is toch iets heel anders dan Amsterdam. Alleen het bovenhuis drie hoog naast een kruispunt met veel net-niet-aanrijdingen klopte wel met hun vorige leven. Die twee meiden van haar hadden het iets gemakkelijker. Zij kwamen uit een Zuid-Hollands dorp boven Rotterdam. Zij kenden al de lange wachttijden bij de bus naar de plek waar het allemaal te doen was. Zij werden geregeld op hun fiets door de wind door het polderlandschap geduwd of tegengewerkt.

Ineens lag Ester 4 jaar geleden tegen de stoep die de rotonde omlijstte. Haar hoofd was met een harde klap op de stoep geslagen. Het is haar later verteld. Ze moest alles weer leren. Lopen, praten, eten, denken. Twee heel zware jaren. Naast alle extra beslommeringen van een net gestart nieuw leven, kwam dit er nog eens extra voor het gezin bij.
Vraag niet hoe, ze hebben het gered. Maar Ester is nooit meer de oude geworden. Haar geheugen werkt niet zo goed meer. Nieuwe indrukken dringen maar heel langzaam door. Haar agenda kan ze voor twee dagen overzien. Ze heeft energie voor 3 uurtjes actief zijn per dag. Het ongeluk laat levenslang sporen na in haar mensenleven.

Toch wil ze haar dochter helpen met de gordijnen voor haar appartement. De lappen liggen al dagen door de kamer. Ze eten ´s avonds met het bord op schoot in de zithoek. De naaimachine mag niet worden verplaatst. Ze durft niet te zeggen dat ze die ene baan te kort heeft afgeknipt. Even, heel even maar, had ze een black-out. Morgen op de markt maar eens kijken of er nog een paar meter bijgekocht kan worden.

Alles loopt weer. Alleen de gordijnen gaan nog niet op rolletjes.