Alma Mater

Ik strijk mijn jas recht en haal een hand door mijn haar. Tergend langzaam doe jij de deur open.
‘Oh! Dat is een verassing!’, roep ik enthousiast als ik je zie. ‘Nooit, of nou ja, zelden, doet een prachtige vrouw de deur voor me open.” Het slijm valt van de zin af direct de hal in. Je kijkt verbaasd. Ik probeer al mijn charmes op je af te vuren, je te vangen met de rand van mijn pupil, tot je voorover valt in de diepte van iets willen geloven, en nu ben je van mij. ‘Zou ik even binnen mogen komen, ik heb een lang verhaal bij me’, zeg ik quasi nonchalant, mijn blik geen moment verlossend. Genadeloos.
Je zegt: ‘Ken ik u soms ergens van?’
Het argwaan doorzeeft me als een regen van kogels, maar ik herstel me snel.
‘Nog niet, maar het is me nu al een onuitsprekelijk genoegen’.

Het is belachelijk, achterlijk zelfs, maar het gaat niet om de woorden, maar om de lichte geur van mysterie, een waardig equivalent van een romantische droom.
Jij zegt ‘Ga zitten’ en ‘Wil je wat drinken?’.
Ik waag het erop. ‘Heb je whisky in huis?’ Je glimlacht met een geamuseerde afkeuring.
‘Mijn zoon zal straks wel terugkomen, hij is nog terug van een boodschap’, zeg jij, terwijl je me strak over de rand van je glas aankijkt. ‘Dat is oké’, zeg ik, opstaand en zwierig een hand uitstekend.
‘Ik ben Camel’.
‘Ik ben Lola’, zeg je.
‘Mag ik hier blijven slapen, Lola, op de bank, of waar dan ook… Ik slaap al een tijdje buiten, en het begint flink af te koelen. En graag zou ik ook een douche nemen, als je dat niet erg vindt…’

De volgende morgen vliegt je warme gevleugelde stem de trap op, en de formule van woorden doorboort me als een herinnering van pijn. Ik hoor het nu.

‘Camel, ik heb ontbijt voor je gemaakt’. Aan de deur hangt een kamerjas. Terwijl ik ‘m aandoe, kijk ik om me heen. Ik bevindt me in een tienerkamer. Geen posters. Geen foto’s. Alleen een paar witte a4tjes op het bureau, waarop hardnekkig op een handtekening was geoefend. Jorgen Bouma… Bonna… Hmm.

Beneden sta jij, een stralend witte glimlach en een kop koffie in je hand, gebarend naar de tafel, waar een prachtig Engels ontbijt op mij staat te wachten.
‘Je zoon… is hij nog niet thuisgekomen?’
‘Nog niet, nee. Maar hij komt altijd, hij heeft me nog nooit in de steek gelaten’.
Ik neem een hap van een vers croissantje.
‘Je vindt het toch niet vervelend dat ik hier ben, Lola?’ vraag ik, met de charme van een veel te goede dief.
‘Absoluut niet. Ik wil dat je je welkom voelt en je kunt opladen hier. Tot mijn zoon terug is ben ik toch maar alleen’.
‘Maar hij kan ieder moment komen, toch, Jorgen?’
Je knikt alleen.

Die avond sta ik bij de open haard. Geen enkele foto in dit huis. Geen achtergrond, geen verleden. Net als ik.

‘Niet om het één of ander, Lola, maar wat voor boodschap is Jorgen eigenlijk gaan doen?’.
Je prachtige ogen glimmen. Je bent een moeder zoals de natuur die bedoelt heeft.
‘Hij is rijst gaan halen. Mijn zus is laatst getrouwd. Daar was de rijst voor’. Je zucht.
‘Wanneer is ze getrouwd?’, vraag ik met een knoop in mijn maag.
‘Vorig jaar’, fluister je.