Dan heb je namelijk vrienden (dacht ik). Wanneer het hoofd vrij is van zorgen om anderen, dan pas is de tijd daar om in jezelf te keren. De weg daar naar toe is lang en niet altijd even aangenaam. “Waarom help je me niet? Je kunt dat toch zo goed!” Dat zijn opmerkingen die op mijn weg verschenen. Totdat alle aanwezige energie opgebruikt was en toen? Niets en niemand.
Niets en niemand had de kracht en de energie om me hieruit te halen, er was geen enkel middel voor. De hulpverlening kwam wel op gang, maar mezelf duidelijk maken was bijzonder zwaar. Men wilde wel luisteren als men daar tijd voor had, maar daarna stond ik weer alleen en keek ik de wereld weer in als een pasgeborene. ‘Wat is dit voor een wereld? Heb ik hier eerder ook in geleefd? Ik herken het niet meer!

Er was een tijd dat alle zorgen oplosbaar leken, maar op een dag leek het net alsof ik er niet meer van los kwam. Elke morgen lag er een hele dag voor me die ik door moest komen. Voor het minst geringste sloeg de angst me om het hart en ik werd misselijk van de spanning. Natuurlijk wist ik wel dat ik genieten mocht van alle kleine dingen om me heen, maar ze wilden maar niet opvallen. Natuurlijk wist ik wel dat ik gaan en staan kon waar ik wilde, maar ik raakte maar steeds niet enthousiast daarover. Soms leek de wereld zover weg, ik snapte de mensen niet meer. Zo velen die alleen maar graaien en de boel belazeren. Ik kreeg er buikpijn van zo langzamerhand. Waarom willen ze steeds meer?

De barsten in mijn ziel zijn niet te herstellen en ik vergeet nooit diegene die daar de oorzaak van zijn geweest. Daar staat tegenover dat door die barst ik het licht kan zien die normaal gesproken nooit zichtbaar zou zijn. Ik denk wel eens dat een mens, niet de waarheid weet, voordat het stof het uitzicht belemmerd heeft en de vrieskou de ledematen heeft aangetast. Eerst moet men beurs geslagen worden, alle tranen uitgehuild hebben en het verschil tussen donker en licht niet meer kennen. Alle liefde die gegeven wil worden, niet gewenst is. ‘It’s hard to love somebody who doesn’t love you’. Dan pas kan iemand zichzelf vinden.

Rust, reinheid en regelmaat moeten de peilers van mijn leven worden, daarnaast de regie over mijzelf behouden, ook wanneer er van de zijkant getracht wordt in te breken. Dat was vaak het probleem, – ik was niet goed voor mezelf. Ik trok me teveel aan van andermans problemen. Des te verder ik me boog over een ander haar of zijn zorgen, des temeer kreeg ik het zelf in de rug. Nu ben in zover dat ik weet dat de wereld ook wel doordraait als ik me er niet druk om maak, nu weet ik na al die jaren van ellende dat er nog steeds vogels zijn die nesten maken voor hun nageslacht, dat er elk voorjaar weer vanzelf bloemen groeien uit de aarde. Ook voor mij! Nu weet ik dat ik niet de enige ben die rondloopt met een hoofd vol met ervaringen, heel veel nare ervaringen.
Maar tegenwoordig dringt er toch zo nu en dan een ervaring door waar ik met plezier aan terugdenk. Kan geen kwaad, nu er eelt op zit.

Categorieën: Gezondheidszorg

4 reacties

Avalanche · 19 november 2010 op 13:25

Mooi en herkenbaar. De titel had net zo goed op mij kunnen slaan – volgende keer wel de punt weglaten. Nu ik minder mijn best doe om aardig gevonden te worden, lijken mensen mij vreemd genoeg aardiger te vinden…..

Ik wens je ontelbare plezierige ervaringen om aan terug te denken toe.

datmensinkenia · 20 november 2010 op 06:43

Idem ditto. Het lijkt wel mijn eigen verhaal te zijn, met een mooie, optimistische toon in die laatste alinea en die laatste paar woorden: “nu er eelt op zit” zeggen mij alles.

Mien · 20 november 2010 op 08:50

Tijd en eelt helen alle wonden.
Ga voor de 4 R’s en het komt helemaal goed.
Maar niet vergeten ook af en toe een O-tje in te zetten.

Mien O(ntspanning)

Nimrod1979 · 21 november 2010 op 15:14

Je naam verklaart veel. Het is die eeuwige paradox van donker en licht. Hoe donkerder het is, hoe meer het licht opvalt.De schemer, dié is pas nietszeggend. Mooie zinnen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder