Altijd bezig met het volgende

Vandaag werd ik me er opeens scherp van bewust bijna altijd bezig te zijn met het volgende dat ik wil gaan doen. Dan denk ik bijvoorbeeld: even de vaatwasser uitruimen dan kan ik daarna boodschappen gaan doen. En als ik in de supermarkt spullen in mijn wagentje gooi, denk ik ondertussen: Ik ga straks lekker lezen, ik heb een mooi boek. Terwijl ik de boodschappen opruim: als ik nou eerst wat aan het eten doe dan ben ik daar vast vanaf. Hoef ik dat straks niet meer te doen. Kan ik zo meteen langer lezen.

Allemaal heel gewoon natuurlijk, maar ik ben daardoor bijna nooit volledig bezig met het moment zelf.
Altijd in een overgangsfase van het ene naar het andere.
Eigenlijk loop ik constant in de gang naar de volgende kamer toe.
Ben steeds onderweg. Doe daardoor ook vaak verstrooide dingen.
Kom met de beschuitbus op de slaapkamer aan, me afvragende wat ik daar in vredesnaam mee moet daar?

Ik heb besloten het af en toe anders te gaan doen.
Te proberen me te concentreren op het nu.
Gewoon te oefenen. Ook met onbenullige dingen.
Kijken naar die knobbelige aardappels die ik in het pannetje gooi. Denken: sympathieke aardappel of zo.
Er een soort kunst van maken alles rustig op een rijtje in de vaatwasser te zetten.
Het klinkt onnoemelijk saai. Maar je wordt er wel rustig van, volgens mij
Het blijkt trouwens verrekt moeilijk in de praktijk.
Betrap mezelf steeds op een gedachte als: even gauw …… dan ga ik daarna…….

Het is heel westers om zo te leven en te denken. Dat is bekend.
Ik hoorde iemand in dit verband wel eens over Zen.
Maar ik hou niet van die soort termen. Hebben voor mij altijd iets zweverig gehad, iets kunstmatigs waar ik van ril.
Net als yoga, volgens mij echt goed en heel gezond.
Ik heb ben zelfs een blauwe maandag lid van een clubje geweest. Maar de zweverige taal die zo’n Yoganda dan uitslaat, daar krijg ik echt pukkels van.
Toch zoek ik naar een manier van leven waarbij ik me geregeld bewust ben van het nu.
Niet alleen van het straks. Maar wel ontdaan van in mijn ogen kunstmatige spiritualiteit.

Ik houd wel van de concentratie voor eenvoudige handelingen of dingen.
Kinderen zijn daar zo goed in: Aandachtig kijken naar een plas die zo diep is omdat de lucht zo hoog is. Of naar een veertje dat op straat ligt. Ernstig steentjes op een rij leggen.
Zij hebben dat nog. Ik kan er jaloers op zijn.
Misschien heeft iedereen het van nature wel. Zijn we het kwijtgeraakt door de snelheid van de media in de moderne wereld? Of is dat gezever?
Misschien hoort het gewoon bij de volwassenheid of de dynamiek van deze tijd en moet je daar verder niet over zeuren? Toch houdt het me bezig.

En nu zit ik hier beneden voor mijn toetsenbord. Kijk naar de letters, naar mijn vingers.
Zie de schaduwen van die vingers, Voel mijn billen op de stoel, luister naar het brandinggeluid van de computer en ontspan mijn schouders.

Realiseer me dan dat ik straks bezoek krijg en ren de trap op……