Alzheimer

Ik heb een zeepaardje in mijn hoofd. Een heel gewoon zeepaardje, niet al te groot, bruingroen van kleur, en met een plat snuitje. Meestal zitten zeepaardjes niet in hoofden. Zij voelen zich vooral thuis in zeeën en oceanen. Zeepaardjes zijn sprookjesachtige, mysterieuze wezens. Je ziet ze haast nooit. Met hun paardenhoofden en langgerekte, gekrulde lijven bewegen ze rechtop door het water. Langzaam en statig. Je zou haast geloven dat het geen vissen zijn.

Er zijn meer dan dertig soorten zeepaardjes. Niet allemaal even groot: de grootste kan meer dan dertig centimeter worden. Die heet het reuzenzeepaardje. In mijn hoofd zit het dwergzeepaardje; die meet slechts twee centimeter, maar voelt aan als drie. Of vier, of vijf. Soms raak ik de tel kwijt.

Zeepaardjes leven vaak in ondiep water langs de kust. Je vindt de meeste in warme streken. Nederland is niet zo warm, toch komen er twee soorten voor: de kortsnuit en de langsnuit. En de platsnuit zou ik denken, want die zit in mijn hoofd.

Ze bewegen zich vooral voort met hun rugvin, die wel 35 keer per seconde heen en weer beweegt. Dan trilt het in mijn hoofd. Ze gebruiken hun staart om zich overal aan vast te grijpen. Mijn paardje grijpt gedachten van toen ik klein was, ik denk ze steeds vaker.

Zeepaardjes eten visjes, garnaaltjes en kreeftjes. Ze hebben geen tanden en slurpen het voedsel naar binnen, net als ik. Om alles om zich heen goed te volgen bewegen zeepaardjes hun ogen los van elkaar. Dat probeer ik ook wel eens voor de grap, maar dan zegt iedereen dat ik vooral rustig moet blijven.

Mannetjes en vrouwtjes blijven hun hele leven bij elkaar. Bij bijna alle dieren krijgen de vrouwtjes de jongen. Maar bij zeepaardjes is het andersom. Het mannetje heeft net als een kangoeroe een broedbuidel op de buik, waar het kind in opgroeit.

Natuurlijk heb ik geen broedbuidel en daarom zit het zeepaardje in mijn hoofd. Een jong exemplaar behorend tot de orde der Zeenaaldachtigen en van het geslacht Hippocampus. Tenminste, als ik mij goed herinner.