Amsterdam

Ze is er echt al weken mee bezig, hoe ze het ter sprake moet brengen. Ze denkt dat ik dat niet merk, terwijl de signalen zelfs voor een blinde zichtbaar zijn.
‘Jos is met die Chinezen zeker ook naar de Wallen gegaan?’ vroeg ze me laatst, toen ik vertelde dat onze salesmanager naar Volendam was geweest met nieuwe Chinese klanten.
‘Ik zou ook wel weer eens samen een weekendje weg willen, maar ik geloof niet dat ik naar Zeeland zou gaan,’ zei ze ook een keer, toen ze vertelde over het weekendje weg van de buren.
Maar ze heeft de woorden Amsterdam of museum nog steeds niet in de mond genomen.

Ik heb er eigenlijk wel genoeg van, dat ze zo om de hete brij heen draait en niet zelf het onderwerp aansnijdt. Het is nog steeds een mooie meid, maar ze heeft echt helemaal geen pit. Ze is zo volgzaam als een oude, volledig afgerichte herdershond. Begrijp me niet verkeerd, het is meestal ontzettend geil, als ze zonder tegensputteren dingen doet die ze eigenlijk niet wil. Maar een beetje eigen initiatief is toch ook welkom.
Vanavond heb ik een mooie voorzet voor haar, die ze alleen maar hoeft in te koppen. Ik ben benieuwd of dat haar lukt. Ach, zolang het spreekwoordelijk is, lukt het misschien nog. Zodra ze in het echt iets moet doen, is ze zo’n ontzettende stuntel. Geef haar een pistool en ze zal gegarandeerd in haar eigen voet schieten. Als ik er nou bij zeg dat Willem niet met zijn vrouw, maar met zijn maîtresse naar Amsterdam was, dan leid ik haar misschien af, zodat ze mis kopt.
Dat zou dan wel weer lachen zijn, als ze volledig onder de bal doorgaat en uitgestrekt op de grond eindigt, figuurlijk dan.

Ze appte zostraks of ik wel zin had in aardappels, bloemkool en slavink vandaag. Ik ben benieuwd op welke manier ze dat vanavond weer weet te verprutsen.