Angel ray’s

De zon breekt door. Gouden stralen dansen voor mijn ogen op het tafelblad. Terwijl ik voorover buig om van mijn koffie te nippen vang ik de warme gloed van de zon op met mijn gezicht. Ik sluit mijn ogen en geniet van de fijne herinneringen die het in me naar boven haalt. Angel ray’s…  Ik kijk door een kiertje naar de zon. Laat me verblinden door haar kracht. De straal wordt door mijn wimpers opgedeeld in kleine vonkjes. Net sterretjes. Als vanzelf krult mijn mond zich in een glimlach. Een ogenblik.. Een fractie van een seconde.. Meer is er niet nodig om in de werkelijkheid terug te keren wanneer een wolk brutaal voordringt en de zon geheel verstopt achter zijn rug. Ineens is de geur van mijn koffie een stuk minder aromatisch, en lijkt het nu maar zo, of is ze werkelijk zo snel afgekoeld? Ik denk terug aan de keren op school wanneer de stralen van de zon door de spleten van de luxaflex speelden. De cijfers in de rekenlessen werden poppetjes en op die manier werd rekenen leuk. De woorden in de taalles klonken mooier en warmer en de kleuren in mijn tekening levendiger.. Tot iemand begon te zeuren over die felle zon in zijn gezicht en meester met een ruk aan het touwtje mijn angel ray’s buitensloot.. Verlegen als ik was mopperde ik niet, maar inwendig verwenste ik de persoon in kwestie.

Wat ik nooit begrepen heb is waarom andere mensen last hadden van de dingen waar ik van genoot. Als ik nadenk over hoe ik in elkaar zit kom ik tot de conclusie dat ik intens kan genieten van hele kleine dingen. Zoals een zonnestraal dus, of de schittering in een sneeuwvlokje, een mier die een tienmaal grotere prooi met zich meesleept, maar ook bewonder ik het eeuwige geduld dat hij heeft om korreltje voor korreltje naar buiten te brengen om zijn holletje groter te maken. De keerzijde van dit genieten is helaas ook het intense ergeren. Over mijn ergernissen zal ik me maar niet uitlaten, maar alles wordt natuurlijk ook nog eens uitvergroot. In mijn verbeelding kun je een tent opzetten in iemands wijde neusgat, en met flaporen vlieg je naar de Rocky Mountains om van het uitzicht te genieten. Met lange tenen graaf je een tunnel uit en met een dikke kont plet je met gemak vijftig pizza bodems in een minuut. Ik kan lachen om mijn eigen gedachten omdat ik zie wat ik me inbeeld. Dat is het voordeel van een rijke fantasie. In feite zou het dus een makkie moeten zijn om mezelf een goed gevoel te bezorgen bij een mindere dag. Helaas… Tijdens de sombere dagen worden negatieve dingen ook groter dan ze in werkelijkheid zijn. Wanneer het dan ook nog regent en de druppels als tranen over de ramen rollen weerspiegelen zij de melancholie van mijn ziel. Wat zou het heerlijk zijn wanneer ik de kunst zou verstaan van negatieve om te zetten in positieve gevoelens, zoals de kunst om te schilderen met woorden. Ja… Dat zou pas écht fantastisch zijn! Maar ondanks alle tegenslagen, teleurstellingen en ergernisjes van het leven verdwijnen die plotsklaps wanneer de wolk een ‘zonnezet’ krijgt en mijn angel ray’s me met een knipoog omarmen.