Anoniempje

Valentijnsdag is mijn ding niet. Niet omdat het bedacht zou zijn door de PTT, floristen of chocolatiers of omdat je de godganselijke dag wordt doodgegooid met deprimerende zwijmelmuziek. Zelfs niet omdat je je als single bijna verplicht eenzaam moet voelen op Valentijnsdag. Niets van dat alles. Mijn afkeer is meer van frustrerende aard; ik ben er gewoon niet goed in. Wat zijn toch in vredesnaam de Valentijnsetiquettes? Ik dacht altijd dat Valentijnsdag verzonnen was om mannen eindelijk eens te verplichten zich te gedragen naar hun belofte. Ze hebben ons tenslotte gelokt met lieve woordjes, romantische etentjes en schattige sms-jes, dus vind ik het niet meer dan billijk dat ze dat valse vooruitzicht tenminste één keer per jaar waarmaken. Groot was dan ook mijn verbazing toen mijn vriendje van twee jaar geleden boos werd omdat ik niet ook een kaartje, bloemetje of in ieder geval dan een spannend lingeriesetje voor hèm had gekocht. Was mijn sprankelende aanwezigheid niet genoeg dan?

Nou goed, bij het vriendje daarop besloot ik mijn leven te beteren. Na urenlang surfen, vond ik eindelijk een geinig valentijnskaartje zonder tranentrekkende gedichten of klinkende liefdesverklaringen. Spannende hint erop en hup, versturen maar. Ik verkneukelde me al op zijn ongetwijfeld gevatte reply, verschoonde m’n lakens maar eens en zette in gedachten de champagne al koud.

Maar niets.

Het bleef stil. Je zou toch denken dat een journalist niet gauw om een woord verlegen zit, en dat demonstreerde hij toch ook dagelijks in doorgaans ellenlange e-mails en eindeloze gesprekken. Maar uitgerekend vandaag zweeg hij in alle talen. Koele kikker als ik ben, besloot ik me niet te laten kennen. Valentijn? Ken ik niet. M’n vriendje al net zo min.

Helaas gooide iemand roet in het eten. Iemand zeg ik, want tot op de dag van vandaag weet ik niet wie. Er zat namelijk een enorme anonieme valentijnskaart in mijn brievenbus. ‘You sexy thang’, zei een dansend figuur van een onbestemde diersoort op de voorkant van het gewraakte poststuk. “Hmm, verkeerd bezorgd”, dacht ik ietwat teleurgesteld en bekeek de envelop nog eens goed. Vreemd, dat was toch echt mijn naam, alternatieve spelling of niet. Na het openslaan van de kaart was het beest wat gekalmeerd en verklaarde blozend dat hij stapeldol op me was en dat ie alleen nog maar aan mij kon denken. “’t Is echt”, had de irritanteling er zelf nog onder geschreven, zonder even de moeite te nemen het gedrocht te ondertekenen.

Mijn speurderskwaliteiten vertelden mij dat de afzender wel eens Brabants kon zijn. Daar hebben ze er een handje van om belangrijke woorden weg te laten namelijk. In gedachten screende ik al mijn Brabantse vrienden, kennissen, collega’s en exen op probability, tot ik bedacht dat ie wel eens van m’n vriendje kon zijn. Toch maar ff bellen dan.

De kaart was niet van hem. Hogelijk beledigd verklaarde ik hem de oorlog, tot hij uit de doeken deed dat hij nou eenmaal niet goed met dat soort dingen kon omgaan en dat ie daarom niks had laten horen. Slap excuus misschien, maar ik begreep ‘m. Of misschien was ik gewoon met mijn gedachten ergens anders, ergens in Brabant ofzo. Want wie zou dat ding dan wel gestuurd hebben?

Misschien was het wel die lekkere man uit de trein, of die leuke fotograaf. Of zou het mijn ex zijn geweest, of die smakeloze klefbek van kantoor? Tsja, er is immers geen selectieprocedure voor wie er wat mag sturen. Misschien hield iemand me wel voor de gek, zou ook niet de eerste keer zijn tenslotte. In theorie waren er mogelijkheden te over, maar wat nu? Ik kon moeilijk lukraak wat mensen gaan vragen of ze wellicht stapelverliefd op me waren.

Enigszins gefrustreerd besloot ik dus maar af te wachten. Iemand stuurt zo’n gigantische kaart toch niet voor niets? Maar ik vergiste me. Een jaar later weet ik nog niet welke randdebiel het in z’n hoofd haalde om mij een kaart te sturen. En voor z’n eigen veiligheid kan ie dat beter zo laten ook!

Al met al heb ik Valentijnsdag dus maar afgezworen. Weg ermee. Ben toch single en heb voorlopig geen enkele intentie daar verandering in aan te brengen. Geen geflirt vlak voor de 14e, geen hints en geen gestress. Ik heb niks gestuurd en wil ook niks ontvangen. Da’s wel zo duidelijk. In plaats daarvan ga ik me vandaag maar eens bezighouden met m’n administratie. M’n brievenbus puilt al twee weken uit van de rekeningen, hoog tijd om ‘m eens te legen. En wie weet, vind ik naast al die blauwe enveloppen nog wel een rode…