Antivoor

Na een indringend stukje over vegetariers en hun beweegredenen te hebben gelezen, denk ik aan iets wat ik ooit eerder heb gehoord. Planten hebben ook gevoel, en niemand heeft er medelijden mee. Ik wens stiekem dat ik wel eens een dagje met alle flora en fauna zou kunnen praten, maar besef me dat, behalve voor prinses Irene, dat voor niemand is weggelegd… De volgende ochtend wordt ik wakker van lawaai. Haastig ren ik naar beneden, en het blijkt uit mijn koelkast te komen. Er is vannacht blijkbaar een fles wijn omgevallen over mijn bloemkool, want die ligt enorm hard te zingen:”Ik heb worstjes op mijn borstjes.”
Mijn wens is uitgekomen! Mijn blijheid zakt als ik een blaadje sla van een krop wil rukken voor op mijn boterham. “Je gaat me toch niet opeten, he? barbaar!” krijg ik te horen. Ik leg hem snel weer terug bij de , nog steeds, lallende bloemkool.

Ik besluit om met mijn nieuwe, tijdelijke gave het bos in te gaan. Lekker even een boom knuffelen moet toch heerlijk zijn. Juist als ik de eerste de beste boom wil omarmen, struikel ik over een wortel, waarop ik gelijk hoor:”Kijk eens uit, stom wijf, je bent al de dertigste vandaag die op mijn tenen staat!.” En terstond wordt ik bekogeld met prikkelige kastanje-bolsters. Het bos was geen goed idee, blijkbaar.
Terwijl ik over het gras naar mijn fiets loop, hoor ik gillende grassprieten onder mijn voeten. De eik huilt om zijn broer die is omgekapt, omdat een wandelpad belangrijker leek, en het mais staat te trillen op het land, bij elke tractor die langskomt, uit angst dat de oogst is begonnen.

Alleen de bloemen staan te stralen. Ze deinen zachtjes op de wind mee, en zingen af en toe gezamelijk een lied over hoe mooi hun leven is.
Zij kennen geen angst en denken overduidelijk niet aan morgen, wanneer de maaimachine langs gaat komen, en al hun kopjes er, zonder scrupules, afhakt.

Ik maak me ondertussen alleen maar zorgen over mijn avondmaaltijd. Wat kan ik eten, wat niet naar mij schreeuwt? Na lang nadenken ben ik eruit: niks, ik kan niks eten wat niet van plantaardige grondstoffen is gemaakt! Na het nuttigen van een aantal chemische vitaminepillen, begin ik genoeg te krijgen van mijn gave, en wilde dat ik nooit mijn wens gedaan had. Van omnivoor, via herbivoor, was ik in een antivoor veranderd. Een hongerige niets-eter.

Wekenlang heb ik geen groente en fruit durven eten, leefde op goedkope pillen, tot ik uiteindelijk de knoop doorhakte. De mens is een alles-eter van nature, dus op naar de winkel, om een stevige biefstuk te kopen. Die zou heerlijk smaken bij mijn gebakken aardappeltjes en sla!!