In een week dat de euro’s ons massaal ontglippen richting mediterraan Europa, maken wij ons hier druk om een kompelzwarte Limburgse jongen. Zijn mooie lichte ogen zijn in de afgelopen tijd alleen maar groter geworden: van vragend groeiden ze via verbazing naar ontzetting en, als het aan de politiek ligt, dan zal zelfs de overtreffende trap worden bereikt: uitzetting. Als dat gebeurt, moeten wij ons de ogen uit de kassen schamen! In de canon van voorbeeldslachtoffers, neemt deze Mauro een prominente plaats in, niet ver van Jolanda Venema, het zwakzinnige meisje dat met een riem was vastgebonden aan de muur en na publicaties in 1988 het symbool werd van misstanden in de zorg voor verstandelijk gehandicapten. Mauro zit ook vastgebonden en wel tussen rigide regels en werken van barmhartigheid. Dat moet een verscheurend gevoel zijn, in een welvarend land dat tegenwoordig zo polariseert in meningen, en waar barmhartigheid de Haarlemmerolie kan zijn om regels verteerbaar te maken. Dat kunnen wij ons hier veroorloven! Was Mauro maar verbonden met gezond verstand! Een redelijk welbespraakte knaap van achttien met een zachte ‘g’, PSV fan (maar dat zij hem vergeven) en een sociaal netwerk, zal in zijn vaderland Angola nooit meer re-integreren. Maar politiek is ultiem opportunisme en kent alleen maar slachtoffers, waaronder de politici zelf het meest betreurenswaardig zijn. Het persoonlijk belang capituleert altijd voor het politieke belang, tenzij dat persoonlijk belang het eigen politieke belang dient. Is dat niet het geval, dan vlieg je eruit!
31 oktober 2011
Robert
www.robertbeernink.nl
3 reacties
Boukje · 4 november 2011 op 12:27
Honderd procent mee eens :toeter:
Chris · 4 november 2011 op 12:33
ab-so-luut een briljante column, qua strekking, associaties en kwinkslagen (kompelzwarte Limburgse jongen, hoe kom je erop!!).
BKVDM · 6 november 2011 op 10:03
Mooi beschreven. En het is duidelijk: in het Europese politieke geweld kan onze regering zich niet staande houden, dus dan maar scoren ten koste van Mauro.