Asielzoekers

Asielzoekers.
Triestige affaire. Gelukkig heb ik er een gevonden. Al die droevige en doffe ogen die bij het korte aanhalen even gaan blinken. Echt, ze vragen met hun ogen om mee te mogen naar een veilig warm nestje. Ze vragen met hun kijkers om nog heel even wat liefde te mogen ontvangen. Gelukkig weten wij niet wat voor verdriet ze al in hun leven hebben meegemaakt. Gelukkig weten zij niet wat er allemaal nog boven hun hoofdjes kan hangen. Ik weet het. Het lijkt niet realistisch tegenover de grote wereldmisère. Maar ik kan er niets aan doen. Excuseer me. Ik praat me een beetje goed met de gedachte dat de beelden van kinderen in nood, toen ik nog niet gestopt was met kijken, mij ook diep raakten.
Hebt ge wel eens diep in de ogen van een koe gekeken? Net voordat hij moest gaan. En hem zachtjes over zijn neus gestreeld.
Hebt ge wel eens aan een achtergelaten hond gedacht. Die het niet begrijpt waarom zijn baasje hem niet meer wilt. Waarom hij ’s avonds niet meer lekker tegen het vrouwtje in slaap mag vallen. Of het kindje niet meer na school mag opwachten.

“Zo jongens, knuffel Billie nog maar even , pappa gaat onze vriend wegbrengen.” “Paps, gaat Billie ook op vakantie, net als Timmie vorig jaar?”

In het asielzoekerscentrum van Ossendrecht ben ik vrij regelmatig op bezoek gegaan. Ik leerde daar een jongetje kennen uit Joegoslavië. Hij speelde tafeltennis in de plaatselijke club.
En hij had werkelijk aanleg. Ongeveer vijf jaar leerde hij daar ping pongen, kreeg veel vriendjes en zijn ouders kwamen kijken als hun zoon competitie moest spelen. Integratie van de bovenste plank.
Toen kwam het bericht dat ‘ons’ buitenlands sympathieke spelertje wellicht terug moest naar zijn vaderland.
Ik was te stoer om in groep te treuren maar toen ik hem een keer na de training naar het asiel terugbracht heb ik gehuild. Nadat ik hem had afgezet. Hoe een bal kan rollen.