Assert(el)ief

‘Toeval bestaat niet’, denk ik als ik bij een discountdrogisterij, vlak bij de kassa, een eenzaam bubbelvoetenbad aantref. Dit stresswegwerkertje staat er ongetwijfeld om door mij gekocht te worden voor mijn man die bijna jarig is. Hij klaagt al weken over zijn veel te drukke baan, dus dan is dit een perfect cadeau.
Op de verpakking staat dat het bubbelbad ontspannend werkt, in ieder geval voor de voeten. En aangezien ik ooit heb geleerd dat je voeten alle andere onderdelen van je lichaam vertegenwoordigen, zit het vast wel snor.

Drie dagen later is het zover: de jarige mag het grote pak van zijn verpakking ontdoen en hij roept verrast: “een voetenbad”! (Waarschijnlijk denkt hij er bij: ‘dat had ik helemaal niet gevraagd’. Nee schat, dat klopt, je vroeg een laptop. We staan echter zo rood dat me dit meer passend leek; in ieder geval voor onze bankrekening).

Uiteraard moet het apparaat even uitgeprobeerd worden. Water erin, stekker in stopcontact, voeten uit de sokken en een eerste teen baant zich een weg richting genot…’jeetje mina, wat een klere herrie”! Het geluid dat uit ons kleine voetenbadje komt, benadert nog het meest het gebrul van de goederentreinen die ieder kwartier voor ons huis voorbij razen.
Misschien dat het met een koptelefoon op te doen is, maar anders….
Mijn echtgenoot oppert nog dat het na een paar maanden wel zal wennen, maar ik besluit gedecideerd: ‘dat ding gaat terug, en wel vandaag’!

Aangezien ik niet zo assertief ben geboren c.q. opgevoed, bereid ik me terdege voor, door vooraf het doel goed te bepalen (ik wil mijn geld terug; ik wil er geen zeven flessen shampoo voor in de plaats) en ook te bedenken welke argumenten ik in de strijd zal gooien.
Moeilijk kan het trouwens toch niet worden want ik heb het voetenbad gekocht in een winkel waar een groot bord hangt met de tekst: ‘als u niet tevreden bent, ruilt u bij ons zonder discussie’.
Breed glimlachend (ook een onderdeel van mijn methodiek) steven ik even later met de als-nieuw-uitziende-doos op de dienstdoende caissière af.

‘Goedemiddag. Ik wil dit voetenbad graag terugbrengen. Kijk, hier heb ik het bonnetje.’
‘Mag ik vragen waarom u het terug wilt brengen?
‘Ja hoor, we vinden dat het teveel lawaai maakt en …..’
‘Dus u hebt de stekker erin gehad?’
‘ Ja, anders kon ik hem niet uitproberen natuurlijk.
‘Maar dan is het nu dus een gebruikt apparaat. En gebruikte apparaten kunnen wij natuurlijk niet terug nemen.’
‘Nou, ik noem dat niet gebruikt, hooguit uitgeprobeerd.
Kijkt u maar eens in de doos, het apparaat ziet er nog prima uit, u kunt het zo weer verkopen.’
‘Ja, dat kan wel zo zijn, maar regels zijn regels. Gebruikte apparaten mogen wij niet terugnemen. Bovendien kunt u voor zo’n lage prijs niet verwachten dat u een hele hoge kwaliteit krijgt.’
‘Dus u zegt eigenlijk dat ik beter geen aanbiedingen meer bij u kan kopen?’
‘Dat zijn uw woorden, niet de mijne.’

Mijn ergernis groeit evenredig met de rij wachtenden achter me.
Om te voorkomen dat ik met het voetenbad ga smijten, bries ik me een weg naar de uitgang, luid mopperend op goedkope winkels in het algemeen, en op deze winkel in het bijzonder.

Maar ik leer snel. Overal heeft deze keten-drogist filialen. Ik rijd zo’n tien kilometer noordwaarts met het ‘stressverlagende’ cadeau.

‘Goedemiddag, ik wil graag dit voetenbad terugbrengen. Kijk, hier is het bonnetje
dat er bij hoort.’
‘Is er iets mis mee?’
‘Geen idee, het is niet uit de doos geweest. Ik had het voor mijn man gekocht, als verjaardagscadeau, maar hij wil toch liever een laptop.’