Ik word wakker van de geur van gebakken eieren met bacon. Heerlijk, om op deze manier gewekt te worden. Ik spits mijn oren en hoor je inderdaad zingen. Godzijdank niet zo hard als de keer dat ik in jouw huis wakker werd. Je hebt mijn advies dus niet in de wind geslagen. Prettig!
Ik ga mijn bed uit en begeef me naar de badkamer. Ik stap onder de douche en pas daar realiseer ik me dat ik het de normaalste zaak van de wereld vind dat ik nu sta te douchen en jij eieren staat te bakken. Terwijl juist ik altijd degene ben die zo op zichzelf is en eigenlijk niemand langer dan een nacht in huis wil. Het kan raar lopen. Als ik klaar ben met douchen, doe ik mijn badjas aan en loop rustig naar beneden.
Je ziet me en je glimlacht. Een glimlach die me laat terug glimlachen.
Ik kus je en je houdt me even stevig vast, nadat je het gas lager hebt gezet.
Ik vind het fijn dat je niets zegt. Ik houd van stille mensen, in de ochtend.
We zwijgen elkaar aan en het voelt goed. Onze blikken zeggen meer dan genoeg.
Je laat me los en ontfermt je weer over je brouwsel. De gedekte tafel staart me liefdevol aan.

Als we gaan eten, dwalen mijn gedachten af naar hem. Hij, die zich alles liet welgevallen en het prima vond om in de watten gelegd te worden. Hij, die zo op zoek was naar geborgenheid maar het met de beste wil van de wereld nooit zelf zal kunnen bieden. Het egocentrische, dat me in eerste instantie niet was opgevallen. Zijn hang naar aandacht, dat in alles door bleef schemeren. Het gevoel dat ik voor hem had, tegen beter weten in. Zijn ogen, die me bleven achtervolgen. Omdat hij zich telkens weer profileerde op momenten dat ik het niet verwachtte. Het verdriet dat ik om hem had, omdat ik hem zo mistte maar dit niet durfde te ventileren, uit angst voor zijn honende lach.

Ik kijk op als je me door mijn haar aait. Jouw prachtige ogen hebben een zachte, doch dwingende gloed en ik voel dat ik een kleur krijg. Je lacht je mooie tanden bloot en ik laat de eieren onaangeroerd voor me staan. Ik wil dat je me neemt, hier en nu. Je ziet mijn verlangen en houdt me op afstand. Bewust. En ik glimlach opnieuw, omdat deze spanning me zo bevalt. Omdat jij me zo bevalt.
Je zegt dat ik iets moet eten, omdat ik teveel afgevallen ben en moet aansterken.
Je hebt gelijk, ik moet ook aansterken. Het verdriet heeft aardig huisgehouden en het heeft me zwak gemaakt. Toch ben ik hier sterker uitgekomen.

Ik ben verliefd, maar het gevoel dat ik heb gaat eigenlijk veel verder dan dat. Ik geef vreselijke veel om je en je laat hem op de achtergrond verdwijnen. Nooit helemaal weg, maar de herinneringen aan hem verbleken, bij de nieuwe die ik met jou aan het maken ben. Jij bent mijn steunpunt en daarin heb je hem al vanaf het begin overtroffen. Ik werd zo langzamerhand een schim van mezelf, maar jouw kracht heeft me er doorheen geholpen. Ik ben vrij. At last.

Categorieën: Maatschappij

9 reacties

joopvanpoll · 30 januari 2010 op 13:06

Als je soms een butler/chauffeur nodig hebt?
Je kunt mij rustig aankijken en denken:’Neem me’.
Ik zal me hoogstens afvragen:’Heb ik nu zout op haar eitje gedaan?’.
M.a.w. Wat een stijl!

Avalanche · 30 januari 2010 op 13:07

Wat heb je dit prachtig verwoord. Wat historie betreft zie ik heel veel overeenkomsten, jouw heden laat me zien dat er nog hoop is. 😉

Marley_jane · 30 januari 2010 op 14:39

Heel mooi geschreven….ging een andere kant op dan ik in eerste instantie dacht.
Nice job!

pally · 30 januari 2010 op 15:07

Normaal gesproken, Chantalle, vind ik het ‘verliefde’genre wat wee. Eigenlijk alleen aardig voor jezelf en medeverliefden.Dit stukje weet je net ietsje meer mee te geven door de echo van een vorige liefde. :wave:
groet van Pally

DACS1973 · 30 januari 2010 op 16:26

Een mooi, persoonlijk verhaal. Daar horen droge, zakelijke uitdrukkingen als deze naar mijn smaak niet in thuis:

Ik [i]begeef[/i] me
zich telkens weer [i]profileerde[/i]
niet durfde [i]te ventileren[/i]

Doet verder niets af aan de kwaliteit van het stuk.

Prlwytskovsky · 30 januari 2010 op 18:41

[quote]uit angst voor zijn honende lach[/quote]

En daarin schuilt nu m.i. de essentie van jou column.

Heel herkenbaar Chantalle. En mooi, om je gevoel met deze woorden te accentueren.

Dees · 30 januari 2010 op 18:58

Rauw en gepeperd en zoet. Mooi. En historisch herkenbaar, futuristisch hoopgevend. Oh, dat had Ava al gezegd 😀

LouisP · 30 januari 2010 op 20:12

Chantalle….
oren spitsen en horen zingen, gedekte tafels die je liefdevol aanstaren…tja als de eitjes als paardeogen worden gebakken…..het moment dat je genomen wilt worden staat er een beetje verloren tussen, vind ik….maakt eigenlijk allemaal niet uit, je bent vrij, verliefd en dat is het mooiste van al. Smakelijk!

Louis

Chantalle · 31 januari 2010 op 10:46

Iedereen heel erg bedankt voor de reacties. Altijd leuk om te zien dat dingen gewaardeerd worden.

Wat betreft de zakelijke kant in mijn column; inderdaad, na het terug te hebben gelezen zie ik dat ook. Gek genoeg neig ik daar best vaak naar en ik heb geen idee waarom.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder