Ik ben er ingevlogen. Ik heb mijn aura laten vangen door een droomvanger. Een verleidelijk lachende piskijkster lokte me met haar allerliefste glimlach naar een tent die regelrecht leek weggepikt uit het sprookje uit duizend en één nacht. Ik zweefde als een veertje haar gekleurde lappenwinkel binnen. Al snel bevroor haar glimlach tot een ijzige grimas, prikte ze met haar puntige klauwnagels in de richting van een elektrische stoel, en snauwde het bevel ‘zitten’. De dikke leren riemen beloofden niet veel goeds en ik besloot me gedeisd te houden. De toverkol commandeerde om zowel mijn linker als mijn rechterhand op een glimmende ijzeren handafdruk te leggen.
“Kijk maar naar het vogeltje” kraste haar stem en ze wees naar een grote glazen kast waaruit ik minstens een aasgier verwachtte. Voordat 220 volt mijn stoutste dromen tot hoopjes as zou verbranden, probeerde ik aan een melodieus fluitend zachtgeel kanariepietje te denken

Voordat ik het wist was het voorbij. Zij deed iets, ik voelde niets. Ik kreeg gratie, en mocht gaan.
Mijn aura was gevangen door een dreamcatcher. Waarom dat ding zo heet is me nog steeds een raadsel.De feeks drukte een, door het apparaat de uitgekotste, printje in mijn hand en duwde me naar de uitgang van haar lorrenbaal. Op het printje was geen spoor van zilverkleurige droomwolkfantasietjes of inktzwarte nachtmerries te bekennen.

Ik plof met beide benen op de grond. De polaroid verandert langzaam van kleur. Mijn vormloze paarslila tronie wordt omhuld door een knalgele wolk. Slechts een klein streepje groen rust op mijn nog net zichtbare rechterschouder. Wanhopig kijk ik in een ruit die -dankzij de donkere avond- een perfecte spiegel blijkt. Gelukkig… ik ben mezelf nog. Stiekem gluur ik naar de afdruk van andere ontwikkelde aurafotobezitters. Hun duidelijk herkenbaar gezicht wordt gestreeld door fonkelend heldere golfjes in alle kleuren van de regenboog. Maar niemand heeft zo’n kanariegele kop als ik.
Een tweede koffiedikkijkster juicht mijn voorgangers toe dat ze zelfbewust, intelligent, vastberaden, toegewijd en zelfverzekerd zijn. Ik besluit er tussenuit te knijpen. Te laat. De aurabejubelaarster trekt onverbiddelijk de polaroid uit mijn handen.Duizend en één onzekerheden vechten om voorrang. Met gebogen hoofd wacht op het uur des oordeels.“Je aura is knalgeel. Dat betekent dat je er niet uitziet. Je bent lui, lelijk,dik, onbetrouwbaar, ontevreden, dom, dominant en ongevoelig. Je hebt een drankprobleem want dat zie ik aan je paarslila kop,” zoiets gaat ze vast zeggen.

Ze haalt diep adem en plotseling verschijnt er een lichtgevend aureooltje rond haar goudkleurige permanentje. “Het overdadige geel staat voor originaliteit, humor maar ook voor spontaniteit en intellect. Je hebt organisatietalent, bent origineel, verstandig en bezit sociale vaardigheden” juicht mijn goede fee. Kijk, dat wil ik horen. Ik kan haar wel zoenen. “Het kleine streepje groen bij je rechterschouder -ofwel je toekomstzijde- staat voor verandering. Paarslila in je gezicht staat voor geslotenheid. Je moet jezelf meer uiten. Dus praat het van je af. Hoewel… opschrijven wil ook wel eens helpen.” En deze raad volg ik dan maar op.

Categorieën: Gein & Ongein

Li

Liever gek dan 'grijs'. (O)mama Li doet maar wat. Schrijft voor een scholengroep, een ouderenblad en voor schrijfgroep Undercover. Is na 10 jaar weggereorganiseerd bij het Alphens Nieuwsblad. Werkte 30 uur per week als bovenschoolse coördinator TSO bij SCOPE Scholengroep. Sindskort gepensioneerd.

2 reacties

Clueless · 4 mei 2003 op 22:23

Hoi Li,

Hele leuke column! Niet alleen leest ie vlot weg en heb je er de nodige humor in verwerkt, je verwoordt volgens mij ook precies wat er in omgaat in het hoofd van de gemiddelde ‘nuchtere’ Nederlander die zich laat verleiden tot iets dergelijks. Eigenlijk geloven we er geen van allen in, maar toch knijpen we ‘m voor het antwoord.. Het Oordeel. En als die goed is (wat ie natuurlijk altijd is), zijn we plots geneigd er veel waarde en geloof aan te hechten. We eigenen ons namelijk steevast meer goede eigenschappen toe dan we in de realiteit bezitten en minder slechte. Eigenlijk vinden we zelf elke goede eigenschap wel bij ons passen. Kijk naar een oud buurmeisje van me: zij had haar aura laten uitlezen, waaruit bleek dat ze sociaal en spontaan was en bovendien leiderscapaciteiten bezat. Tot mijn verbazing geloofde ze er zelf in, terwijl de mensen uit haar omgeving haar juist tegenovergestelde eigenschappen toedichtten. Is toch frappant..

Anyway, ik vond deze column erg leuk om te lezen!

Groetjes,
Clueless

Godspeed · 6 mei 2003 op 12:32

Ik heb ooit tijdens een cursus een workshop Aura lezen gehad.

Nadat ik 5 dagen met mijn mede cursisten had gewerkt, kwam er op de laatste dag een dame die aura’s kon lezen, dus niet met een foto, je moest je eigen naam zeggen en zij kon dan jouw aura zien en gaf naar wens adviezen.

Door 5 dagen met mede cursisten op te trekken wist je veel van hun problemen en hun valkuilen, daarom waren ze ook op deze cursus.

Toen de Aura lezeres begon, en binnen 1 minuut jouw eigen probleem zonder enige info van jouw kant er uit haalt, en daarna met de medecursisten het zelfde doet wordt je toch even stil.

Zij vertelde ook dat indien zij bijvoorbeeld de nieren zou lezen, je daar dan ook traumatische ervaringen vandaan kan halen.

Het is iets anders dan een foto-analyse, maar toch ik was onder de indruk. En dan te bedenken dat zij daarvoor gestudeerd had in Utrecht.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder