Levenslang

“Wat hebben we genoten, hè?”
Zijn handen ontspannen op het stuur. De route bekend terrein. Zijn gedachten bij zijn kleindochter. Ze kijkt opzij en glimlacht.
Die lieve, hem zo vertrouwde lach. Op dat ouder wordende gezicht, wat er in zijn ogen niet minder mooi op is geworden. De tand des tijds handig omzeild.
Plots een klap. Gevolgd door een tweede.
Dan stilte.
IJzingwekkende stilte.
Dood. Ze is dood.

Kerstvet

Zij ook?
Wederzijds een taxerende blik. Mimiek verraadt haar intentie.
Subtiel versnel ik mijn pas. Kennelijk niet subtiel genoeg, want zij volgt.
Ik neem geen risico en zet een eindsprint in, kom even van de grond los en gris het laatste muntje voor de spinning les voor haar neus weg.
Ze berust erin. Ik mompel een verontschuldiging, maar zie opluchting op haar gelaat.