Kerstvet

Zij ook?
Wederzijds een taxerende blik. Mimiek verraadt haar intentie.
Subtiel versnel ik mijn pas. Kennelijk niet subtiel genoeg, want zij volgt.
Ik neem geen risico en zet een eindsprint in, kom even van de grond los en gris het laatste muntje voor de spinning les voor haar neus weg.
Ze berust erin. Ik mompel een verontschuldiging, maar zie opluchting op haar gelaat. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt: een uitverkochte les! Maar goed, het is begin januari en de goede voornemens zijn talrijk. In het lokaal zie ik slechts een handjevol bekende gezichten. Het merendeel van de fietsen wordt bemand door enthousiaste nieuwkomers. Over de streep getrokken door overgewicht en een aanbieding. Vol goede moed zetten ze het zadel in de juiste positie. Het kerstdiner nog vers in het geheugen. De ietwat toegenomen buikomvang welvend over de sportbroek, die 12 maanden daarvoor nog perfect leek te passen.
Bij het derde nummer valt er weinig enthousiasme meer te bespeuren. De opzwepende muziek en de krachttermen van de trainer, die als een zweep onze natte ruggen teistert, krijgen geen vat op het vet.

Later trekt een zacht, doch dringend piepje naast me mijn aandacht. De splinternieuwe hartslagmeter van de man naast me draait overuren. Hij lijkt de waarschuwingen niet te bemerken. Ver beneden het vereiste tempo pleegt hij met minimale inspanning een maximale aanslag op zijn lijf. Hij zwoegt, ploetert, transpireert en hijgt als een bezetene. Juist wanneer bij mij de paniek toeslaat en ik me los wil rukken van de SPD pedalen om hartmassage te starten, hoor ik de eerste rustgevende klanken van de cooling down.
Het herstel komt snel. Er komt weer wat kleur op zijn gezicht en het alarmerende piepje verstomt.
Gelukkig halen goede voornemens meestal het einde van de maand niet.