Het was nog net geen tien uur. Voor het hek wachtte ik tot de tweedehandswinkel openging. Sinds de zomer was ik op zoek naar een versterker. Ik wilde mijn oude platenspeler weer kunnen gebruiken. Op mijn huidige installatie kon geen pick-up aangesloten worden. De platencollectie stond stof te verzamelen op zolder. En dat was jammer. Ik verlangde naar de elpees.
Gegeten bij een Italiaans restaurant dat zich ‘osteria’ noemt. Achter het bloedhete restaurant is een binnenplaats dat volgestouwd is met terrastafeltjes. Een zeil is als overkapping aangebracht. Hoe dit afdakje het noodweer heeft moet doorstaan is onduidelijk. De ober lispelt met een zuidelijk accent en kweekt een artistiek sikje. Zijn gezicht is smal en zijn neus opvallend scherp gebogen. Hij brengt ons de prosecco. Mijn lief en ik drinken de fluitjes, fris en vol belletjes.
Wij trokken vandaag de natuur in. In het landschap van de Vredewold vonden wij een fijn wandelpaadje. Hond P. ging mee. We parkeerden bij het kerkje waar het praalgraf van de landeigenaren te vinden is. Triest om in het Hoendiep de verdrinkingsdood te vinden. Ook in de tijd van de koetsjes was mist een verraderlijke zaak. Maar daar kwamen we niet voor.
Ik was vandaag in de stad om mijn dochter naar de muziekschool te brengen. Omdat ons gezin aan het eind van de woensdagmiddag een druk breng- en haalschema kent, kocht ik een broodje brie dat ik op straat op at. Eigenlijk heel ordinair. Natuurlijk was het pistoletje veel te rijk belegd. Van alles droop mijn mouw in. Ik durfde niet om te kijken, maar ik weet zeker dat ik een spoor tomatendrab en mini-taugé-sliertjes heb achtergelaten op de Grote Markt. Mijn baardstoppels zaten vol kruimels. En toch smaakte dit straatbroodje mij prima.
