Ik was vandaag in de stad om mijn dochter naar de muziekschool te brengen. Omdat ons gezin aan het eind van de woensdagmiddag een druk breng- en haalschema kent, kocht ik een broodje brie dat ik op straat op at. Eigenlijk heel ordinair. Natuurlijk was het pistoletje veel te rijk belegd. Van alles droop mijn mouw in. Ik durfde niet om te kijken, maar ik weet zeker dat ik een spoor tomatendrab en mini-taugé-sliertjes heb achtergelaten op de Grote Markt. Mijn baardstoppels zaten vol kruimels. En toch smaakte dit straatbroodje mij prima. Omdat lopen en kauwen mij niet goed afgaat, bleef ik midden op de Markt, op de ster, stilstaan. Het bijna tweehonderd jaar oude stadhuis werd deze middag weer eens al trouwlocatie gebruikt. De bode veegde de rode loper schoon; ondanks het verbod rijst strooien was dit wel gebeurd. De bruidegom was nergens te zien, waarschijnlijk omdat hij net zo’n pak droeg als de andere gasten, viel hij weg in het publiek. De bruid daarentegen viel enorm op. Uiteraard omdat zij een enorme sleep achter haar jurk meevoerde. Indrukwekkend, zeker toen ze sierlijk in de rondte draaide en met haar jurk zwaaide. Meer opvallend dan de sleep was de kleur van de bruidsjurk: zwart. Nou ben ik niet zo’n man van tradities. Ieder mag zijn eigen ding doen. Maar in het zwart trouwen? Als je je een beetje verdiept in de psychologie van de kleuren weet je dat je met zwart niet probleemloos je huwelijk instapt. Wat bezielt iemand om hiervoor te kiezen? Ik kon het niet goed zien, maar ik meende zwarte oogschaduw te zien bij de bruid. Ik fantaseerde er bij dat haar nagels en lippen dezelfde duistere kleur hadden. Over haar bruidslingerie weigerde ik na te denken. (nee, ik moet eerlijk zijn: daar heb ik de hele middag over gefantaseerd) De ambtenaar van de Burgerlijke Stand die dit huwelijk ging sluiten, kon van dit zwarte mysterie een mooie speech maken. Bevangen door ouderwetse gedachte dacht ik het mijne ervan.

Mijn broodje naderde zijn einde. Ik stak het laatste stukje in mijn mond en schudde mijn hoofd. Netjes als ik ben, veegde ik mijn lippen en de rest van mijn lichaam. Het servetje en het papieren broodzakje nam ik mee om thuis weg te gooien. De Martinitoren luidde. Tijd om terug te lopen naar de muziekschool. De bode had zijn loper schoongeveegd. Het feest kon beginnen.

Categorieën: Algemeen

7 reacties

Anti · 19 september 2010 op 10:15

Ik vind het een beejte vreemd om je welkom te heten hier, terwijl ik hier nog niet zo lang rond hang…maar toch: welkom Boschrijft.
Leuk alledaags tafereeltje heb je neergezet, met herkenbare verwondering. Ook ik zag ooit een bruid als een soort zwart uitgeslagen bruidstaart een gebouw uitkomen. Ik kreeg meteen een liedje van Ike en Tina Turner in mijn hoofd en daar kwam ik de hele dag niet meer vanaf: ‘Don’t give your love to sexy Ida, cause she’s the sister of a black widow spider’ 😀

LouisP · 19 september 2010 op 11:03

Boschrijft,
mooi kort apart stukje,
‘k dacht dat je geknoei op de sleep terecht zou komen….helemaal in ’t zwart..bijzonder!

groet en welkom,
Louis

arta · 19 september 2010 op 12:08

Me’t de Middeleeuwen in mijn hoofd ben ik ooit in een diepzwarte gothicjurk getrouwd en ik kan je nu wel vertellen: Het was geen succes 😀

Leuk observerend stukje!
Tip voor de volgende keer: Let op vt en tt, daar heb je in deze een beetje mee gerommeld.

Avalanche · 19 september 2010 op 12:39

Mooi debuut; welkom hier. Mijn beste vriendin is ooit in het zwart getrouwd. Het huwelijk duurt al meer dan twintig jaar en ik ken geen leuker stel dan die twee. ’t Kan dus wél – hoewel het ook niet mijn keuze zou zijn.

SIMBA · 19 september 2010 op 12:57

Ik ken goede én mislukte huwelijken die in het zwart begonnen….ik denk persoonlijk dat de kleur van de jurk niet uitmaakt 😀 Ik trouwde 19 jaar geleden in het groen, knalgroen…shocking hier in het dorp *oe ze is in ut grün, da ken nie goed goan* :hammer:
Welkom hier, je schrijft lekker vlot!

sylvia1 · 19 september 2010 op 20:01

Fris en vrolijk stukje! Welkom…

Mien · 20 september 2010 op 14:33

Welkom @ ColumnX. Leuk debuut.
Ik ben benieuwd wat Bernlef, Sint Martinus en Rudolf Agricola van deze weddingdress gevonden zouden hebben. Kijkend vanaf d’Olle Grieze zullen ze het hunne ervan gedacht hebben.
De Kromstaart luidde toch hopelijk geen alarm?

Mien Notre-Dame de Brabant

Geef een reactie

Avatar plaatshouder