‘Ja, tiramisu,’ riep het moedertje en een knoopje sprong los van haar bloesje

Gegeten bij een Italiaans restaurant dat zich ‘osteria’ noemt. Achter het bloedhete restaurant is een binnenplaats dat volgestouwd is met terrastafeltjes. Een zeil is als overkapping aangebracht. Hoe dit afdakje het noodweer heeft moet doorstaan is onduidelijk. De ober lispelt met een zuidelijk accent en kweekt een artistiek sikje. Zijn gezicht is smal en zijn neus opvallend scherp gebogen. Hij brengt ons de prosecco. Mijn lief en ik drinken de fluitjes, fris en vol belletjes. Terwijl we ons buigen over de kaart, denken we hetzelfde: stel met te jonge kinderen naast ons. Onze kinderen zijn ouder en logeren een nachtje elders. Je zult het altijd zien: ga je uit eten zonder je kinderen, even samen en intiem, krijg je te maken met andermans kinderen. De twee jongetjes zaten keurig aan tafel. Gelukkig maar want beide krullenkoppies droegen een bril en een oogpleister. Als die knaapjes toch zouden gaan rondlopen zouden zij grote moeite hebben met hun oriëntatie. Dat zou tot snijwonden en kapotte knieën leiden. Nee, gelukkig bleven ze slechtziend aan tafel zitten. Ze werkten twee puntjes pizza weg en lieten hun stille vader de rest opeten. Kortom, kinderen die je er wel bij kunt hebben, geen enkel probleem.
Maar ja, ze hadden hun moeder meegenomen en een saaie, nietszeggende vader. Elke zin van mams eindigde met een uithaaltje. De moederstem werd steeds luider. De appelsapflesjes van de broertjes noemde ze ‘biertjes’. Of de jongens nog een ‘biertje’ mochten, vroeg ze serieus aan de ober. Tuurlijk. O wat waren de biertjes lekker. Ondertussen zweeg de vader. Hij ging zelfs wat achteruit met zijn stoel; hij zat er gewoon tussen uit te knijpen. Het leeftijdsverschil was ook wel erg aanwezig. Uiteraard deed moeder zich jonger en kecker voor dan ze was. Ze was het soort moeder dat ondanks drukke baan en vol gezin nog altijd wist hoe zich diende te kleden. Dus de juiste broek, hakken exact op de millimeter en het bloesje strak over de borstjes dichtgeknoopt zodat het leek alsof er geen zwangerschap geweest was. De tietjes stonden fier overeind, zij het gestut en ondersteund. Dat kon je niet zeggen van de vader; hij was duidelijk ouder. Hij was reeds op leeftijd gekomen, hij oogde gezapig, hij had de langste tijd gehad, dat soort kwalificaties. En dan moet de hele kampeervakantie in Frankrijk nog beginnen. Niks geen Romaanse kerkjes of interessante musea bekijken, never overnachten in rustieke dorpshotelletjes of landelijke gites. Nee, spetteren in het zwembad van de camping met je kinderen die pas na half twaalf ’s nachts in slaap vallen en dus uitgeput zijn na een week buitenleven. Wekenlang niet verder komen dan de inleiding van je boek. Je zag de man verstijven bij de gedachte alleen al. Hij had zich het tweede leven met een jongere vrouw toch anders voorgesteld.
Ondertussen kregen wij ons voorgerecht. Wij concentreerden ons op de heerlijkheden en dronken onze wijn. ‘Tiramisu’, riep ineens het moedertje, een knoopje van haar bloesje sprong los. ‘Ja, jullie krijgen tiramisu. Dat kocht mama laatst in een bakje. Daar smulden jullie van. Ja, tiramisu, met slagroom. Ja tiramisu, dat doen we.’ Mama keek blij. De ober noteerde tiramisu met twee lepeltjes en voor de ouders espresso met limocello. Ja, wij kennen ons digestieven. Het oudste mannetje bleef maar herhalen: ‘ja tiramisu!’ De mama leek mee te gaan doen, maar ineens ging de papa wat zeggen. Ik zag de pleister op het oog van het jongetje en stond bijna op om het over zijn mond te plakken. Gelukkig had de ober door dat dit moest stoppen. Hij bracht het nagerecht. Na drie happen bleek de tiramisu niet zoet genoeg. ‘Je moet het leren eten,’ dwong de moeder het kind. Hoeveel amoretto zou er door zitten? Gelukkig had papa nog een plekje om de tiramisu te stouwen. Al snel kwam de rekening en werd het heerlijk rustig op de binnenplaats. We hoefden geen nagerecht.