Ik heb de afgelopen twee weekenden veel meegemaakt. Ik ben veel dronken geweest, heb gegokt en verloren, drugs gebruikt, gesnowboard, verliefd geworden, het Internationaal filmfestival Rotterdam in Groningen beleefd, weinig geslapen, in een staat van totale verstandsverbijstering verbleven en vooral veel inspiratie opgedaan.
Ik ben hier, omdat ik lid schijn te zijn van een vereniging. Nu ik hier zo op het toilet sta en zie wat ik zie, vraag ik mij ten zeerste af hoe groot het belang is dat ik aan mijn lidmaatschap hecht. Anders gezegd, ik was hier liever niet geweest.
Geen enkele opwinding. Daar leef je dan twee maanden naar toe. Niets. Het waren twee minuten, waarvan vijfenzeventig procent in de rij. Ik had een zeer onbevredigd gevoel nadat ik bij de knoppen wegliep. Niet het gevoel waarvan ik het verwachtte het te hebben. Niet het gevoel de wereld verbeterd te hebben.
Het is alsof de duivel ermee speelt. Veertien dagen geleden sprak ik hier nog over het gebrek aan campagne voor de komende verkiezingen, maar vandaag kon ik er niet omheen. Letterlijk niet.
Wij zijn demissionair. Dat wil ik nog wel eens vergeten. De verkiezingen die 22 november gehouden gaan worden, zijn vervroegde verkiezingen. Misschien daar wel om, heb ik het gevoel dat de verkiezingen te vroeg komen. Te vroeg, als in dat ik nog niet klaar ben om te gaan stemmen. Ik heb nog te weinig strijd gezien. Te weinig debatten, te weinig propaganda. En zo kan ik dus geen mening vormen over de programma’s van de partijen.
