Geen enkele opwinding. Daar leef je dan twee maanden naar toe. Niets. Het waren twee minuten, waarvan vijfenzeventig procent in de rij. Ik had een zeer onbevredigd gevoel nadat ik bij de knoppen wegliep. Niet het gevoel waarvan ik het verwachtte het te hebben. Niet het gevoel de wereld verbeterd te hebben. Vanaf het moment dat ik op mijn fiets stapte, probeerde ik een ludieke actie te bedenken. Wat afstand betreft had ik best kunnen lopen, maar ik wilde snel weer thuis zijn. Ik was moe en had honger. ’s Ochtends waren de lokalen al om half acht geopend, echter wilde ik uiteraard niet tien minuten eerder mijn bed uit. Op de fiets kon ik niets bedenken, ik bedacht me steeds in wat een rare wereld we leven, waarin een man zich moet uithongeren om het democratische recht uit te oefenen.

Ondanks dat het volgens alle politici een recht is, en dat in vergelijking tot hen die het niet hebben zelfs een voorrecht genoemd kan worden, voelt het als een plicht. Toen ik de school in liep, waar het stemlokaal ingericht was, speelde ik met de gedachte niet te gaan stemmen. Om te draaien en terug te gaan. Eventueel mijn stembiljet nog weg te geven als er een leuk meisje langs zou komen. Maar ik kon het niet. Zoals ik mij pas op het moment, dat ik de bal al tot hoekschop bekeerd heb, realiseer dat alle spieren in mijn lichaam mijn ledenmaten in de richting van de bal hadden proberen te bewegen, zo voelde ik mij toen ik de rode knop los liet. De democratische doctrine was geworden tot een reflex.

In de rij kwam een man achter mij staan. Lange jas, dus waarschijnlijk VVD. Hij keek naar me als ik hem moest herkennen, maar groette mij niet. Moest ik hem groeten? Was dit een teken van god en moest ik ook VVD gaan stemmen? Nee, als het een teken van god was zou het voor het CDA zijn, of in iets anders met een c. Negeren…

“1454”
“Van Zwol, Cor.”
“Ja, dat ben ik.” En toen ik dan eindelijk voor het kastje stond, begon ik werkelijk te zweven. Ik wist niet meer zeker op wie ik stemmen wilde. Ik begon te twijfelen aan de betrouwbaarheid van de computer. Zaten de namen wel onder de knoppen waarvan ze zeiden dat deze eronder zouden zitten? Blanco stemmen misschien? Maar moest ik dan direct op de rode knop drukken of was er een leeg vakje? Weglopen durfde ik niet.
“Lukt het?”
Ik begon te zweten. “Jawel hoor. Ik weet alleen even niet meer wie ik ook al weer wilde.”
“Wilders? Die staat onder lijst 13.”
“Nee, wílde, niet Wilders. Ik niet meer welke ik wou.”
“Oh…neem dan maar even de tijd.” De oude man bedoelde het goed, maar de irritatie hoorde ik in zijn stem. Hij zat al de hele dag naar zijn schermpje te staren en het enige dat hij de hele dag had gezegd was ‘akkoord, volgende’. Ondanks dat ik door een witte wand scheiden was van de andere kiezers, merkte ik diepe zuchten bij iedereen. En volgens mij was het de man in de lange jas die zij: “Schiet op, man. Doe niet zo aso. Tijd is geld!” Toen wist ik het zeker. Socialistische Partij, Marijnissen, J.G.C.A.(Jan).
“Akkoord, volgende.” Ik schudde de oude man de hand en bedankte hem en negeerde de man in de lange jas. Ongekeerde volgorde, maar dat gold ook voor mijn stemgedrag. Ik had mijn keuze al doorgegeven en nu ging ik pas nadenken. “Dit stelde eigenlijk niks voor”, fluisterde ik toen ik langs de laatste in de rij liep, hopend dat ze het zou horen en mij terecht zou wijzen. Dat ze me recht in mijn gezicht schreeuwde dat ondanks dat democratie geen perfect systeem was, dat er nog geen enkel ander beter systeem bedacht was, dat nóg beter was. En zolang ik niet met een beter alternatief aan kwam zetten, dat ik mijn smoel moest houden en heel snel moest gaan bidden. Tenzij ik CDA gestemd had dan, natuurlijk. Zoiets. Als het mij maar bevestigde dat ik de wereld verbeterd had. Maar bleef het stil. Volgens mij verwacht ik te veel van de mensheid.

Ik kwam nog wel een lieve vrouw tegen en kreeg spijt dat ik niet toch mijn stemkaart aan haar gegeven had. Het leek me een goed plan dat iedereen zijn volmacht aan een lieve vrouw zou geven. De wereld wordt pas echt beter als deze geregeerd wordt door lieve vrouwen.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]


7 reacties

Bitchy · 28 november 2006 op 17:20

[quote]En zolang ik niet met een beter alternatief aan kwam zetten, dat ik mijn smoel moest houden en heel snel moest gaan bidden. Tenzij ik CDA gestemd had dan, natuurlijk.[/quote]

Ik raad juist aan te gaan bidden als je CDA hebt gestemd 😉

pally · 29 november 2006 op 10:40

Als je impotent wordt van stemmen, zou ik het zeker de volgende keer laten… 😀

Estrella · 29 november 2006 op 14:58

Hahaha, geweldige stemervaring!
’t Is dat ik de mijne al had, anders had ik jouw kaart wel aangenomen.
Mits aangeboden uiteraard…

CJvZ · 29 november 2006 op 17:11

Je had hem zeker van me aangeboden gekregen. Ik verklaar je lief. Onder het motto: innocent until proven guilty.
En dat geldt voor iederen vrouw, maar let wel mijn tweede motto is: wie het eerst komt… Ik krijg natuurlijk maar 1 stembiljet.
Dan zeg ik tot over vier jaar (hoor mij eens optimistisch zijn) 😛

SIMBA · 29 november 2006 op 17:40

wilde Wilders :laugh:

Ik hoop voor jou dat dit kabinet zijn tijd vol maakt, heb je even tijd om bij te komen.

Estrella · 30 november 2006 op 08:57

[quote]Dan zeg ik tot over vier jaar (hoor mij eens optimistisch zijn)[/quote]

Yup. Pssimistisch ben je in deze zeker niet.
Verre van zelfs.
Bravo!

(Mijn God, 4 jaar, hou ik dat vol? En moet ik dan rennen? En vechten? poeh hey…) 😀

Geitenstal · 12 januari 2007 op 16:56

Dit stukje vind ik nog het mooist:

En volgens mij was het de man in de lange jas die zij: “Schiet op, man. Doe niet zo aso. Tijd is geld!” Toen wist ik het zeker. Socialistische Partij, Marijnissen, J.G.C.A.(Jan).
“Akkoord, volgende.” Ik schudde de oude man de hand en bedankte hem en negeerde de man in de lange jas.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder