De winter nadert. Boven mijn slagzij makende zolder vliegt een koppel ganzen over. Als ik uit het raam kijk ontdek ik nog meer zwevende V’s tussen de al purper kleurende wolken en de skyline van Roermond. De gakken van de ganzen dansen als riedeltjes van Philip Glass boven de daken. Ik moet glimlachen, maar bedenk me dan dat de beesten een lange, gevaarlijke reis voor de boeg hebben.
‘De wereld is een schouwtoneel,’ schreef Shakespeare al, ‘en alle mensen slechts acteurs.’
Oké, we spelen allen spelletjes, u en ik. Rollenspelletjes, waarvoor doorgaans ongeschreven regels gelden. Voorbeeldje. U kunt uw baas niet luchten of zien en tegenover collega’s maakt u daar geen geheim van. Maar als u tijdens het functioneringsgesprek tegenover hem zit, blijft u natuurlijk fatsoenlijk. Waar staat geschreven dat het zo hoort? Nergens dus.
Vlak voor hij tevoorschijn floepte, was de zon over de daken van de huizen aan de overkant gekropen om de spot op het spektakel te zetten.
‘Je hoeft niet te wachten op de volgende wee,’ zei Tanja, de verloskundige, tegen mijn vrouw, ‘je perst hem er nu gewoon op je adem uit.’
Selma perste en een paar tellen later lag Pelle volmaakt op haar buik en keek mij aan, terwijl alles in de slaapkamer in een gouden licht baadde. Ik huilde de ogen uit mijn hoofd.
‘Hawwo!’ beantwoordt mijn zoon van vier de begroeting van het personeel, want hij is een bekende Nederlander in de supermarkt en hij kan de L niet uitspreken. Ik ben met mijn gedachten bij het lijstje in mijn linkerkontzak. Ik wil een zo efficiënt mogelijke route langs de rekken uitstippelen, opdat ik zo min mogelijk tijd in de supermarkt doorbreng. Sjoerd daarentegen waant zich in een speelparadijs, waar iedereen hem kent en duizenden verpakkingen op ooghoogte ‘pak me!’ schreeuwen.
