Gerrit keek achterom en zag hoe Django breeduit lag te slapen. Het massieve lichaam van de bouvier lag verspreid over de achterbank van de auto. Slapen was een van Django’s lievelingsbezigheden en tijdens de lange rit naar hun nieuwe woonland Hongarije, had hij zijn uren gevuld met slapen.
’We moete ons gedeisd houwe, die opgewaaide sneeuw is link’ sprak Gerrit tegen zichzelf, het stuur van zijn oude BMW uit de 5 serie tot moes knijpend. Toos zat onderuitgezakt naast hem. Ze had haar schoenen al uren geleden uitgetrokken. De zachte wollen sokken hielden haar voeten, die ze af en toe tegen het dashboard plantte om haar beenkrampen te verminderen, meer dan warm. De weg was haast niet meer zichtbaar door de voortdurend opwaaiende sneeuw.
De heldere maan plakt grillige vormen van kale bomen op de bevroren grond van de hof. Lájos gooit zijn hoofd in zijn nek en kijkt naar de hemel alsof God hem persoonlijk toespreekt vanuit die eindeloze fluweelzwarte diepte. Hoe lang nog, vraagt hij zich af en weet niet of hij zich triest moet voelen bij de gedachte dat zijn leven over niet al te lange tijd aan de kapstok zal hangen als een vergeten jas. De ijzige kou doet hem sneller naar de deur lopen. Een rode lap die door een paar spijkers in het kozijn op zijn plaats wordt gehouden, moet de winterkou buiten houden.
Tevreden leunt Lájos tegen een van de oude houten pilaren die het gewelfde plafond van de stal ondersteunt. Met boven zijn hoofd het plankje dat hij ooit eens aan de paal heeft bevestigd om de uitwerpselen van de jonge zwaluwen in het nestje daarboven, op te vangen. Buiten vriest het stevig, min 15 meldde de radio vanmorgen en hij kan het niet ontkennen. In de stal is het lekker warm. De gesloten luiken en de dikke stalmuren houden de ergste kou buiten.
