Boer Lájos in zijn stal

Tevreden leunt Lájos tegen een van de oude houten pilaren die het gewelfde plafond van de stal ondersteunt. Met boven zijn hoofd het plankje dat hij ooit eens aan de paal heeft bevestigd om de uitwerpselen van de jonge zwaluwen in het nestje daarboven, op te vangen. Buiten vriest het stevig, min 15 meldde de radio vanmorgen en hij kan het niet ontkennen. In de stal is het lekker warm. De gesloten luiken en de dikke stalmuren houden de ergste kou buiten. De varkens, op dit moment slechts 5 moederdieren, geven met hun dikke lijven zoveel warmte af waardoor het lijkt alsof een klein kacheltje de ruimte verwarmt. De witte kippen zitten diep in elkaar gedoken op een kluitje in de hoek van het speciaal voor hen gereserveerde staldeel.

Vandaag precies 6 weken, schiet het door zijn hoofd terwijl hij zich moeizaam vooroverbuigt over het oude lage stalhekje om de watervoorraad van het pluimvee te controleren. Het hekje mag ’s avonds nooit opengemaakt worden, dat geeft teveel onrust. Voor je het weet staat het hele zooitje weer volop te kakelen en te scharrelen. Neen, slapen moeten ze, vooral niet teveel bewegen want dan worden ze niet vet genoeg. Nog 12 dagen wachten en dan kunnen de grootste en zwaarste exemplaren alvast geslacht worden.

Vorig jaar was een echt topjaar, flitst het door zijn hoofd terwijl hij zijn vleesvoorraad gadeslaat. Het waren mooie stevige en levendige kuikens die hij ’s morgens had opgehaald bij het verdeelpunt in het dorp. De eendagskuikens zouden precies om 5.oo uur ’s morgens afgehaald moeten worden. András was er ook, hij nam 50 kuikens mee. Zolli, die na zijn scheiding weer bij zijn moeder is gaan wonen, had er 20 besteld en hij, hij nam zoals ieder jaar, 90 kuikens mee naar huis. Het was een goed slachtkippen jaar, geen enkel dier sneuvelde en na amper 8 weken waren de eerste exemplaren al vet genoeg voor de slacht. Het was hem al meteen opgevallen, een grote witte haan die zo dik was geworden dat hij steeds door zijn poten zakte zodra hij probeerde te lopen. Hij wilde wel eens weten tot hoeveel kilo dat beest inmiddels was uitgegroeid en daarom nam hij hem mee naar de keuken. Dat kreng wilde jammer genoeg niet stil blijven zitten op het keukenweegschaaltje. Zijn dikke logge lichaam paste niet eens op het plaatje van het weegschaaltje. Net voordat de cijfers weer van het display wilden verdwijnen, kon hij 3,4 kilo aflezen. ‘Drie komma vier kilo in amper zeven weken’ riep hij triomfantelijk en hield de haan hoog in de lucht alsof hij hem vanuit die hoek beter kon bekijken. ‘Morgenvroeg wordt ie geslacht’ riep hij tegen Ági terwijl hij weer richting stal liep, het dier als een troffee vastgeklemd in zijn grote handen.

Vooral zitten laten en niet mee sollen! Dat weet iedere boer, ook Lájos. Hij is 78 jaar en voelt zich ook al 78 jaar boer. ‘Geen dag zonder stront geleefd’ is zijn motto en grinnikt daarbij alsof hij zich heeft verslikt. Hij draait zich om en doet het licht in de stal uit. Vooral zitten laten en niet mee sollen, had ik dat vorig jaar ook maar gedaan. Dan had die haan van drie komma vier kilo de volgende dag in mijn diepvries gelegen in plaats van dood in een hoekje van de stal.

[img]http://i42.tinypic.com/2h6tx1i.jpg[/img]
tekst & illustraties: Frietje Goulash [url=http://hongarijevertelsels.blogspot.com]Hongarije Vertelsels[/url]