Een dame vroeg me op een dag hoe oud ik was. “Zes”, zei ik. “Zes wat, jongedame? Zes knikkers of zes kopjes koffie?”. Ik schuifelde wat met mijn voeten en keek vragend naar mijn moeder. “Ze is zes jaar mevrouw”, viel ze me bij. Heel zachtjes hoorde ik de ingehouden Lees meer…
[i]”Als mama er straks niet meer is, bij wie wil je dan wonen?”[/i]
Er zijn geen woorden die kunnen omschrijven hoe boos ik ben over deze vraag. Ik houd me dagelijks met dit dilemma bezig en er gaat geen dag voorbij, dat ik me geen zorgen maak over de toekomst van mijn gezin. Maar bespreken doe ik het alleen fluisterend en niet in bijzijn van mijn kinderen.
Het meisje glimlacht vriendelijk, maar wat onzeker. Ze lijkt verdwaald en kijkt schuchter om zich heen. Ik kijk haar aan en zie een twinkeling in haar ogen. Ze doet me aan iemand denken, maar ik kan haar niet plaatsen.
Omdat het er alle schijn van had, dat de roze-lintjes-parade dit jaar zachtjes voorbij zou sluipen, heb ik er weinig aandacht aan besteed. Ik heb vaak gewaarschuwd voor het misleidende roze in etalages en de publiciteitsstunts in oktober. Na alle negatieve reacties op het vrolijke image van het lintje, leek de boodschap te zijn doorgedrongen en koos men voor een ingetogen campagne, waarbij aandacht centraal stond.
“Sorry, maar ik zie echt geen andere keus”. Met tranen in haar ogen, verontschuldigde ze zich, terwijl ik machteloos op de operatietafel lag. Het was niet haar schuld en ook niet de mijne.
