Als de onschuld verloren gaat..

[i]”Als mama er straks niet meer is, bij wie wil je dan wonen?”[/i]

Er zijn geen woorden die kunnen omschrijven hoe boos ik ben over deze vraag. Ik houd me dagelijks met dit dilemma bezig en er gaat geen dag voorbij, dat ik me geen zorgen maak over de toekomst van mijn gezin. Maar bespreken doe ik het alleen fluisterend en niet in bijzijn van mijn kinderen. Hoop doet leven en hoop houdt ons op de been. Mijn toekomst is automatisch ook de toekomst van mijn gezin en wij werken al een tijdje aan de bouw van een gedegen vangnet. Het in elkaar zetten van dat vangnet, vraagt erom zorgvuldig te werk te gaan en daarbij hebben wij ervoor gekozen om op hoop te varen. Want niemand weet hoe lang ik nog heb, dus waarom zullen we er naar gissen of op de feiten vooruit lopen!

[i]Omdat het hem beter uit zou komen als mama er straks niet meer is?[/i]

Steeds als ik eraan denk, voel ik de woede opnieuw oplaaien. Waar haalt hij het lef vandaan over mijn toestand te oordelen, als hij nooit de moeite neemt ernaar te informeren! Hoe kan een man beweren een goede vader te zijn, als hij niet kan en wil zien hoeveel verdriet hij zijn kind doet? Als zijn wereld draait om wat hij kan winnen door mijn verlies en niet om de winst die hij uit de onvoorwaardelijke liefde van zijn kind krijgen kan.

Het verdriet in de ogen van mijn kind, is de grootste confrontatie met mijn situatie. Het gefluister is hardop uitgesproken en gehoord door de onschuld, die ik juist beschermen wilde. Ik voel de pijn, het verdriet, de angst en de woede als een kolkende rivier door mijn aderen stromen. De onschuld is voor altijd beschadigd, de hoop veranderd in twijfel en het onvoorwaardelijke is misschien verloren gegaan.

[i]Als je liefde voor je papa er straks niet meer is, is de liefde die wij je te bieden hebben sterk genoeg om je op te vangen?[/i]