Een dame vroeg me op een dag hoe oud ik was. “Zes”, zei ik. “Zes wat, jongedame? Zes knikkers of zes kopjes koffie?”. Ik schuifelde wat met mijn voeten en keek vragend naar mijn moeder. “Ze is zes jaar mevrouw”, viel ze me bij. Heel zachtjes hoorde ik de ingehouden zucht tussen haar lippen ontsnappen. Zoals ik me mijn moeder herinner, was ze er niet eentje van de poespas en formaliteiten.
Zeven jaar geleden zat ik aan mijn moeders bed. We hadden net haar verjaardag gevierd in het ziekenhuis en hoopten op herstel, maar dat bleef uit. Geen formaliteiten en geen lang ziekbed. Geen tijd om na te denken of te verwerken. Zachtjes hoorde ik de lucht uit haar mond ontsnappen en bij elke ademhaling luisterde ik aandachtig of er nog een volgende kwam.
Zo klein en zo kwetsbaar. Zijn leventje nog maar pas begonnen en toch al zo’n beladen start. Zijn geboorte verre van vanzelfsprekend en zelfs wonderbaarlijk te noemen. Nu vier jaar oud en de wereld ligt aan zijn voeten. De zorgen om de toekomst gaan gelukkig langs hem heen.
De dood van mijn vader kwam niet onverwachts. Het was een helse reis met een gemiste kans om afscheid te nemen. Geen tastbare herinneringen. Alleen de herinnering aan een zware onweersbui en een prachtige regenboog. Foto’s van kleinkinderen aan de muur, maar niet van ons. Een prachtig eerbetoon tijdens de begrafenis en een kil afscheid van de mensen waarmee hij zijn laatste uren wel gedeeld had.
Twee jaar geleden bereikte ik een mijlpaal. Na vijf jaar in de wachtkamer, was de tijd aangebroken om een periode van verwerken af te sluiten. Tijd voor een nieuwe start en tijd om mijn angsten los te laten. Met beide benen op de grond, kwam ik tot de ontdekking dat mijn leven niet stil was blijven staan, maar dat ik al die tijd was blijven groeien.
Tijd is te kostbaar en nodig om het leven te verwerken, maar tijd is ook belangrijk om te leren en te ontwikkelen. Het is juist die ontwikkeling die mijn aandacht heeft weten vast te houden. Aandacht voor anderen, maar vooral ook aandacht voor mezelf. Geen poespas of formaliteiten, maar gewoon een eerlijke mening of oprechte steunbetuiging. Nieuwe vriendschappen zijn oude bekenden geworden.
Na twaalf jaar groeien is het tijd voor een doorstart en een nieuw jasje en ik ben vereerd dat ik een deel van al die tijd heb mogen delen in de open intimiteit van ColumnX. Vijf jaar, om precies te zijn. Geen vijf knikkers en geen vijf kopjes koffie, maar van dat laatste misschien wel een paar honderd in totaal…
14 reacties
Mien · 29 maart 2013 op 07:21
Jij bedankt voor de openheid.
It takes two to tango.
Je hebt jouw lezers vaak aan het dansen gebracht.
Soms schuifelend, soms strak.
Met deze column bewijs je hoe zeer je gegroeid bent en hoe sterk.
Veel bewondering voor het ogenschijnlijk gemak waarmee je worstelingen ter sprake brengt.
En ons daarmee deelgenoot maakt.
Uit chaos groei je.
Mien
SIMBA · 29 maart 2013 op 07:43
Wat heb ik de laatste 5 jaar veel van jou gelezen en wat ben je gegroeid! Ik ben blij dat we elkaar op CX tegen zijn gekomen, een dierbare vriendschap is eruit ontstaan. En inderdaad….die kopjes koffie…. :highfive:
pally · 29 maart 2013 op 10:18
Een wijze column, Fem! Eerlijk en open, en niks verdonkermanend, zo typerend voor jou.
Helaas zijn er geen buigende smileys meer,
Anders gaf ik er een hele rij,
groet van Pally
Meralixe · 29 maart 2013 op 11:45
Ik heb het hier op column x wel al eens meegegeven denk ik; ieder mensenleven is een boek op zich.
Het ene boek is wel wat dikker dan het andere! 🙂
Ma3anne · 29 maart 2013 op 12:19
[quote] Tijd is te kostbaar en nodig om het leven te verwerken, maar tijd is ook belangrijk om te leren en te ontwikkelen. [/quote]
Een uitspraak, waarin ik meerdere lagen zie. Hier ga ik eens flink mee aan de slag.
Goed je weer te lezen, Fem!
Sagita · 29 maart 2013 op 14:04
Dood en leven, leven en dood verstrengelt in het stukje eeuwigheid dat we tijd noemen! Je zet me er weer even stil bij.
Groet Sa!
Pierken · 29 maart 2013 op 15:13
Niet verwonderlijk dat jij grote stappen maakt in het relativeren en het loslaten van angst. Blijf hooguit behoedzaam en stap door, Fem. Zo een evaluatie als deze vertelt mij veel juiste bezinning. Je schrijft over het midden tussen dichtbij en veraf. En over het moeilijkste dat er is: loslaten, accepteren en verdergaan. Zeker vanuit jouw perspectief. Mooi in beeld gebracht. Op naar de komende 5!
Li · 29 maart 2013 op 17:22
Meteen bij het lezen van de eerste zinnen, werd ik het verhaal ingezogen. Mooi intiem stukje met een mooie afronding.
Li
KingArthur · 29 maart 2013 op 19:26
Mooie titel, mooie tekst.
Nachtzuster · 29 maart 2013 op 22:07
Ik vind hem gewoon mooi. Zoals ik al jouw columns hartverwarmend en hartverscheurend vind. Keep your head up, girl! :-*
Mup · 30 maart 2013 op 11:38
Mooie draai richting CX, een echte Fem,
Groet Mup
Mosje · 30 maart 2013 op 12:15
Mooi Fem, drie keer achter elkaar gelezen.
Fem · 30 maart 2013 op 16:13
Bedankt voor alle reacties!
Ik heb heel veel te danken aan ColumnX, de ‘leerschool’ en aan alle warme vriendschappen die hieruit zijn gekomen….
WritersBlocq · 31 maart 2013 op 03:03
Geen laag plamuur maar een mooie, volle column zoals jij die neerzet. Fijn je weer te lezen!