“Sorry, maar ik zie echt geen andere keus”. Met tranen in haar ogen, verontschuldigde ze zich, terwijl ik machteloos op de operatietafel lag. Het was niet haar schuld en ook niet de mijne. We kennen elkaar al zes jaar en weten wat we aan elkaar hebben. In die zes jaar, heeft ze mij zes keer op haar tafel gezien en hebben elkaar talloze keren gesproken. De problemen die ik had en mijn wensen, heeft ze niet altijd serieus genomen, maar samen hebben we altijd gezocht naar een oplossing. In de loop der jaren is er een driehoeksverhouding ontstaan tussen mij, mijn borsten en de plastisch chirurg.
Op die bewuste dag hield ze mijn hand vast, terwijl ik in slaap viel. Er was echt geen andere optie, want het risico was te groot. Na zes jaar nam de kanker mij opnieuw mijn borst af. Dit keer indirect, door een infectie en het gevaar voor mijn leven, als ik een behandeltraject in zou gaan. “Als je alles achter de rug hebt, mag je bij me langskomen”, beloofde ze. De laatste woorden die ik hoorde en welke nagalmden in mijn hoofd, toen ik wakker werd op de uitslaapkamer. Terug bij af, met één borst en een onzekere toekomst.
Het is geen gemakkelijke weg geweest, maar mijn wil om te overleven is sterk. Het opnieuw verliezen van mijn borst heeft meegeteld in de beslissing de aanval in te zetten, terwijl de belofte van het herstel van mijn vrouwelijkheid een doel was om naartoe te leven.
Ik schuif aan haar bureau en vraag haar of haar belofte nog staat. De tijd is aangebroken om onze rekening te vereffenen. Ik wil me weer compleet voelen en samen smeden wij ons plan. We hebben één missie en die missie willen we dit jaar nog volbrengen. “Ik ga je helpen”, zegt ze en het lijkt of er een enorme last van mijn schouders valt. Binnen twee maanden zal ik weer twee borsten hebben. Voor haar is het meer dan werk en voor mij meer dan alleen een belangrijk stapje in een lang proces.
De euforie is maar van korte duur. Een man dringt binnen de driehoeksverhouding. Deze vierde man zal een grote rol gaan spelen in mijn leven, maar onze relatie is nog pril. Hij twijfelt aan mijn keuze en ik aan de zijne. Toch kan ik hem ook niet negeren. Aan de andere kant zou het weleens mijn enige en laatste kans kunnen zijn om mijn wens in vervulling te zien gaan, juist door die onzekere toekomst.
Het is nu dus de vraag welk belang er zwaarder weegt. Het onbewezen risico of mijn gevoel voor eigenwaarde? De langdurige driehoeksverhouding met mijzelf en de vrouw die haar belofte waar wil maken of de prille relatie met de man die mij, in dit stadium van mijn leven, geen enkele belofte kan doen…?
17 reacties
Yfs · 5 oktober 2012 op 08:52
Een column die als buitenstaander moeilijk te ‘becommentarieren’ is.
Taalkundig beoordelen is makkelijk, dat klopt allemaal. Inhoudelijk beoordelen vraagt om voorzichtigheid omdat je als lezer maar een kleine blik is gegund in een hele grote aangrijpende kwestie.
Als lezer kan ik slechts de ontbrekende en wellicht juist belangrijke feiten zelf proberen in te vullen met het risico iets verkeerd te interpreteren. Als vrouw kan ik het hooguit gevoelsmatig beoordelen met het risico ongevraagd advies te geven.
Van de man waarover je schrijft zou je zomaar kunnen gaan houden, niet om wie hij is, maar om wie jij dan bent als je bij hem bent.
Als hij je kan laten glimlachen zal het de mooiste glimlach zijn die er bestaat, namelijk eentje die zich door tranen heenworstelt.
In beide gevallen zul je die eigenwaarde voelen, waar je tevens zo’n behoefte aan hebt.
Hoe dan ook, de vraag in je laatste alinea kan alleen jij beantwoorden. :aai:
Fem · 5 oktober 2012 op 11:19
Ik zie nu in dat ik helemaal vergeten ben deze ‘nieuwe man‘ helemaal vergeet netjes voor te stellen… Suf! Hij is mijn oncoloog :stom:
Yfs · 5 oktober 2012 op 11:27
haha, dat bedoel ik nou met verkeerd interpreteren en ongevraagd advies!! Sorry! 😉
Fem · 5 oktober 2012 op 11:56
Geeft niet hoor! Het is eerder een goede les voor mij…. Altijd iedereen netjes voorstellen 😀
Sagita · 5 oktober 2012 op 12:10
Fem het zijn moeilijk af te wegen keuzes. Ik heb na veel wikken en wegen uiteindelijk voor een implantaat gekozen. Een lichaamseigen product met een operatie van 8 uur en flinke kans op falen durfde ik niet aan. Maar ook de keuze voor het implantaat was een lange weg met nu veel negatieve publiciteit ivm met het lekken van silicone in je lichaam en alle ellende die je daar van krijgt. Terugkijkend had ik misschien de overgebleven borst moeten laten verwijderen om het leven verder als een jongensachtige vrouw aan te gaan.
Weinig risico’s en weer in evenwicht!
groet Sa!
embee · 5 oktober 2012 op 12:53
De wijze waarop je jouw situatie en nu weer deze onzekerheid onder woorden brengt treft me.
Ik schrijf dit terwijl ik kijk naar je lachende gezicht. Jij bijna levensgroot op de voorkant van
Vrouw. Prachtige foto Fem en vooral heel moedig!!
:kus: Embee
Ferrara · 5 oktober 2012 op 14:34
Wat een duivels dilemma.
Ik bewonder je moed en doorzettingsvermogen.
SIMBA · 5 oktober 2012 op 15:36
Dilemma’s zijn bij jou aan de orde van de dag, telkens weer moeilijke beslissingen waarbij niemand je echt kan helpen. Mooi onder woorden gebracht! Net zo mooi als je op de cover van “vrouw” staat!
pally · 5 oktober 2012 op 16:10
Ach wat lastig, Fem! Feitelijk een keuze tussen meer gevoel van vrouwelijk evenwicht(in dit geval letterlijk)of meer kans op een langer leven met een meer verminkt uiterlijk.
Het lijkt mij een duivels moeilijke keuze, ook al omdat voorspellingen op dit vlak bijna altijd mank gaan.
Ik wens je heel veel sterkte toe en die ‘Vrouw’ waar over gesproken wordt die ga ik snel kopen.
Sterkte :kus: pally
Meralixe · 5 oktober 2012 op 20:29
Als eerste (en enige?) man durf ik me nauwelijks moeien met deze problemen. Woorden met eventuele hulp biedende of raad gevende of zelf troostende bedoelingen durf ik ook al niet te uiten, hoe graag ik dit ook zou willen. :eh:
http://www.youtube.com/watch?v=q0025Z8r-Aw
Fem · 6 oktober 2012 op 08:32
Bijzonder filmpje Meralixe 😀 Als man mag en kan je wat mij betreft gewoon een mening hebben hoor!
@Pally: de Telegraaf van vandaag, de bijlage…
arta · 6 oktober 2012 op 13:32
Fem, wát een dilemma weer! Keuzes maken, vaak simpel, maar wanneer het je gezondheid betreft…
Heel veel sterkte met het nemen van deze beslissing.
Enne… Ja, ik moest even lachen, toen ik merkte dat de nieuwe man in jouw leven zó vanzelfsprekend is voor jou, dat je vergat te vertellen wie en wat hij is! 😉
Dees · 6 oktober 2012 op 18:58
Als je eenhoeksverhouding maar wel rond is, die met jezelf dus.
Kan het ook allemaal niet zo beoordelen, hoewel er wel iets gevoelsmatig in mij zegt, meis neem nu even wat rust, sta eens even een tijdje stil, vecht eens even niet, doe een rondje binnenin, in plaats van naar het nieuwe doel te rennen.
Maar ja, misschien is juist rust moeilijk te vinden als je je incompleet en onzeker over de toekomst weet. Dat kan ik niet beoordelen. Hoe dan ook, sterkte met je beslissingen.
Fem · 7 oktober 2012 op 09:42
Het vinden van rust is moeilijk. Als ik alle tijd had voor het maken van een keuze en het uitvoeren van deze operatie, had ik graag achterover geleund om na te denken. Maar helaas is tijd mijn grootste vijand en snel opereren de enige mogelijkheid omdat mijn kansen en tijd steeds beperkter worden.
Inmiddels heb ik mijn keuze gemaakt.
FatTree · 8 oktober 2012 op 09:16
Ik vond het een prachtig beeld wat je neerzette in het begin van je column, dat greep mij aan.
Inderdaad werd het aan het eind lastig om te volgen omdat je vergat wat dingen uit te leggen die voor jou bekend zijn.
Schrijven kun je in ieder geval!
Op een persoonlijk niveau wens ik je veel sterkte, en vele geniet-jaren!
WritersBlocq · 9 oktober 2012 op 23:31
Heftig hee. En inderdaad, zo weinig tijd om dit soort keuzes te maken. Mensen doen er eeuwen over om te kiezen of ze grove maling willen, of fijne. Roomboter, of margarine. Nu naar de bieb, of effe wachten. En jij moet in minder dan een mum van tijd een dermate belangrijke keuze maken, pfff.
Sterkte, weer!
Libelle · 27 mei 2013 op 18:30
Hm, het zijn altijd vrouwen die zo intiem kunnen praten.
Ze stimuleren me om iets heel moois te zeggen, voor de Bühne natuurlijk. Ik ken je niet en loop je straal voorbij op straat. Maar ik schrijf ‘heftig hee’ en kijk nog net niet op mijn horloge. Je bent alleen Fem, moederziel alleen.