Het voetbalseizoen is weer begonnen. Voor mij en vele andere fanatieke gekken met mij de reden om onszelf weer lekker te laten gaan op een voetbalveld of voor een televisie. Jezelf opvreten omdat je tegenstander gewoon beter is en jij zelf absoluut niet tegen je verlies kan. Het hoort er allemaal bij.
Het is dezer dagen kommer en kwel voor de Nederlandse voetballiefhebber. Vreselijk die winterstop. Ik krijg het vermoeden dat ik zelfs de oersaaie conversaties van Jan van Halst en Humberto Tan begin te missen. Zo erg is het inmiddels met mij.
Voetbal is een mooie sport vol met passie. Iedereen is bekend met de zondagavond-7-uur-bord-op-schoot-mentaliteit. Heerlijk naar een topper kijken of naar een saai middenmoot duel kijken. Soms lijkt het zelfs alsof wedstrijden als Willem II-NEC vier keer per jaar worden gespeeld. Dat terzijde.
Het jaar loopt ten einde. Tijd om een balans op te maken. De noemenswaardige Nederlanders over de grens doen het op het moment niet al te best. Sneijder, van Persie, van Nistelrooij, van der Sar en Robben lijken wel van glas. Huntelaar is gedegradeerd tot vierde spits.
Het is tegenwoordig fascinerend hip om een voetbalclub te bezitten. Iedereen met een beetje geld koopt zo’n speeltje. Voor de ene club is het beter dan voor de andere. In Nederland is er natuurlijk AZ. Ja het heeft AZ de landstitel opgeleverd door een dolgelukkige ietwat oudere man in geitenwollen sokken die zo gewoon is gebleven. Maar kan AZ nu eigenlijk op eigen benen staan?
