Gisteren zag ik in Netwerk een reportage over Tsjetsjenië. Een anonieme jonge vrouw gaf te kennen dat ze bereid was haar leven te geven voor haar land, bijvoorbeeld met een zelfmoord aanslag op Russische burgers. Waarom dacht deze jonge vrouw, in de bloei van haar leven, aan deze gruwelijke daad?
Soms heb ik het idee dat we nog in de middeleeuwen leven. Een tijd waarin oorlogen de normaalste zaak van de wereld zijn, mensen elkaar om het minste of geringste van het leven beroven en waar negentig procent van de wereldbevolking onder de minimale condities leeft. Iedereen zegt dat de beschaving de laatste vijfhonderd jaar zoveel vooruit is gegaan. Dat we elkaar respecteren, dan we rechten hebben en dat oorlog en geweld ‘not done’ is. Maar je hoeft maar even naar het journaal te kijken om te beseffen dat dat een utopie is.
De uitslagen zijn binnen en definitief. Nederland is duidelijk op weg naar het Amerikaanse systeem; een twee-partijen stelsel tussen conservatieven en progressieven. In mijn ogen hebben alle partijen verloren, behalve de PvdA en het CDA.
Mijn vriendin begon laatst spontaan over kinderen. Ik krabte me drie keer op m’n voorhoofd en zei dat ik er nog een nachtje over moest slapen voor ik er een goed standpunt over in kon nemen. Die nacht droomde ik van een doomscenario waarin kinderen al blerend, kwijlend en poepend mijn leven een hel maakte en anderom was het ook niet echt gezond. Wat moest ik nu?
