Voor mij op tafel liggen twee afbeeldingen van een slapende man in een oranje stoel. Terwijl ik naar deze kiekjes kijk, reis ik in gedachten twaalf jaar terug in de tijd en voel me als Wiske, die in de teletijdmachine van professor Barabas is gestapt. Flits, flits…
Het leek wel alsof er een magnetisch veld om haar heen was gecreëerd waar het positieve niet kon overleven. Ze trok alleen maar negativiteit aan. Haar leven was één doffe ellende.
Haar hoge hakken maakten een hels kabaal op de stenen vloer toen ze de ruimte binnenkwam. Het geluid weerkaatste tegen de kale betonnen muren en het plafond, alsof er een mitrailleursalvo werd afgeschoten. Mijn hemel, ze schrok er zelf ook van. Als in één beweging waren 10 paar ogen op haar gericht, ze meende verbijstering in hun ogen te zien. Normaliter genoot zij ervan om een verpletterende indruk te maken, dit was de eerste keer dat ze het liefst rechtsomkeert had gemaakt.
Dirk heeft hoog ingezet, maar heeft verloren. De DSB bank is failliet! Dirk Scheringa geeft een persconferentie en al snel wordt zijn strategie duidelijk, hij plaatst zichzelf en zijn bank volledig in de slachtofferrol. Dirk gelooft in een complottheorie. Het is hem allemaal aangedaan. Zijn bedrijf is kapotgemaakt!
Wat zou Jan Smit hier allemaal van denken?
Of heb ik zijn reactie gemist? Hoe dan ook, het wordt inmiddels een echte palingsoap. Eigenlijk is het allemaal totaal oninteressant wat ze daar aan de dijk allemaal uitspoken; ware het niet dat Volendam toch een beetje mijn tweede thuis is. De Marina Volendam is mijn uitvalsbasis voor zomerse zeiltripjes en zonnend vakantieplezier.
