In het park bij de vijver zitten twee stokoude oma’s. Hun rollators staan geparkeerd op het grindpad en de dames hebben zich heerlijk op een bankje genesteld. Ze voeren de eenden. Het lijkt de vrouwen niet op te vallen dat de stukken brood onaangeroerd op het ijs blijven liggen. Eenden vertoeven in deze perioden immers in warmere oorden.
Heb je ook zo genoten van de Herinneringsminuut? Ik wel! Gisteren stelde een drietal zenders televisiekijkend Nederland in staat om een minuut lang mensen te herdenken, die in 2010 het tijdelijke voor het eeuwige hebben verwisseld. Om 19:58 precies werd de minuut uitgezonden en ik vond het werkelijk fantástisch! Speciaal voor de gelegenheid had ik een nieuwe TV aangeschaft om optimaal te kunnen herdenken. Ook had ik een hoop vrienden uitgenodigd en voor de nodige versnaperingen gezorgd. Niet om het één of het ander, maar wat hébben we heerlijk herdacht samen! Een minuut was natuurlijk veel te kort, dus we hebben er uiteindelijk een lange en gedenkwaardige avond van gemaakt.
Goh, wat ga ik ze missen. Brandweer-tweets. Met veel plezier volgde ik op Twitter de
verrichtingen van diverse spuitgasten. Er gaat niets boven hete tweets van de werkvloer. Stonden ze in een vuurzee met een half verschroeide stoppelbaard een fikkend fabriekspand te blussen. Twitterden ze berichten als: ‘@Firefly49 Gloeiende gloeiende, het wordt me nu wel erg heet onder de voeten. Ik snak naar koud bier #rapblussendiehap #heet’ en ‘@SmokingPeter Check dit verkoolde karkas, zo zie je ze toch niet vaak! [url=http://www.lifeisabitch.nl/wp-content/uploads/2010/12/2010-12-24 Hete tweets I.jpg]http://twitpic.com/3asx97[/url] #zwart’. Burning tweets, I like ‘em. Maar helaas!
Zomaar een telefoongesprek in 2008 op een politiebureau in Amsterdam:
“Goedemiddag, brigadier Stoffelsen hier.”
“Dag meneer Stoffelsen, u spreekt met Janine de Ridder.”
“Hallo mevrouw De Ridder, waarmee kan ik u van dienst zijn?”
Ik kan op skeelers met een dubbele achterwaartse salto over een rij met zeven rolstoelende bejaarden heen springen. Met gemak. Het is een kwestie van de juiste balans vinden tussen timing en zwaartekracht. Zeven AOW’ers verzamelen, die vijf minuten stil kunnen blijven zitten in hun rolstoel, is nog het moeilijkste van deze stunt. Echt, dat valt niet mee. Altijd is er wel één bij, die vanwege zijn Parkinson ineens een halve meter achteruit schiet en kun je weer opnieuw beginnen. Uiterst vervelend.
