Lang leve de doden van 2010

Heb je ook zo genoten van de Herinneringsminuut? Ik wel! Gisteren stelde een drietal zenders televisiekijkend Nederland in staat om een minuut lang mensen te herdenken, die in 2010 het tijdelijke voor het eeuwige hebben verwisseld. Om 19:58 precies werd de minuut uitgezonden en ik vond het werkelijk fantástisch! Speciaal voor de gelegenheid had ik een nieuwe TV aangeschaft om optimaal te kunnen herdenken. Ook had ik een hoop vrienden uitgenodigd en voor de nodige versnaperingen gezorgd. Niet om het één of het ander, maar wat hébben we heerlijk herdacht samen! Een minuut was natuurlijk veel te kort, dus we hebben er uiteindelijk een lange en gedenkwaardige avond van gemaakt. We trapten de Herinneringsminuut af met een gedachte aan good old Harry Mulisch. Eerlijk gezegd dat ik dat hij al jaren dood was, maar officieel blijkbaar pas sinds oktober dit jaar. Mulisch was zonder twijfel één van de grootste schrijvers ooit, maar het werd hoog tijd dat hij six feet under zou gaan. Ik bedoel, als je meer gepersifleerd wordt dan dat je zelf in de schijnwerper staat, weet je dat je tijd is gekomen. Na Harry was de Herinneringsminuut al voorbij, maar dat mocht de pret niet drukken. Er waren er nog zoveel om te herdenken!

Anton Geesink bijvoorbeeld, die ook het loodje legde in 2010. Ippon. Einde wedstrijd. Anton is 76 geworden en we verbaasden ons erover hoe oud je eigenlijk kunt worden met de ziekte van Parkinson. Dat valt reuze mee! Zijn familie maakte een goede keuze door hem te cremeren en niet te begraven; de stad Utrecht was als de dood voor naschokken. De herdenkstemming zat er bij mij thuis nu echt lekker in. Flessen Grolsch en pelpinda’s verschenen op tafel. Volgende herdenkpatiënt: Antonie Kamerling.

Tja, Antonie. Overduidelijk dat die er al een tijd niet meer zo’n zin in had. Een wandelende tijdbom, dat was het. En nu is die kleine blonde dood. Terwijl het derde biertje opengetrokken werd, vroegen we ons af welke invloed zwager Albert Verlinde precies had op de overlijdensweg van Antonie. Niemand wist het. Nog zo’n gevallen TV-held: verslaggever Conny Mus. Jarenlang lag hij zandhappend in het Midden-Oosten tussen ontploffende landmijnen nieuws te brengen voor RTL en wat denk je? Krijgt hij op vakantie in Nederland een hartaanval! Ik schoot in de lach en verslikte me bijna in een Bifi-worstje toen één van mijn vrienden dat zo zei. Met de nagedachte aan Jorans vader, Paul van der Sloot, bereikte onze herdenkavond zijn hoogtepunt. Het lachsalvo was lang en hevig. Je snapt wel waarom.

Er overleden dit jaar ook mensen, die me dierbaar waren. Die herdenk ik op mijn eigen manier en wanneer ík dat wil. Daar heb ik geen televisie voor nodig.