Ik kan op skeelers met een dubbele achterwaartse salto over een rij met zeven rolstoelende bejaarden heen springen. Met gemak. Het is een kwestie van de juiste balans vinden tussen timing en zwaartekracht. Zeven AOW’ers verzamelen, die vijf minuten stil kunnen blijven zitten in hun rolstoel, is nog het moeilijkste van deze stunt. Echt, dat valt niet mee. Altijd is er wel één bij, die vanwege zijn Parkinson ineens een halve meter achteruit schiet en kun je weer opnieuw beginnen. Uiterst vervelend. Maar als ik ze dan eindelijk netjes op een rij heb en vlak over ze heen scheer, geniet ik daar telkens weer intens van. Diepgerimpelde gezichten onder mij, die me vol verbazing en met open monden vol kunstivoor aangapen. Onbetaalbaar. Ik weet zeker dat meer mensen mijn stunt waarderen als ze hem zouden zien. Helaas ontbreekt het me vooralsnog aan een groot publiek. Nu heb ik begrepen dat er bij onze oosterburen een Tv-programma is, dat vast en zeker geïnteresseerd is in mijn capriolen.

In Duitsland is reuring ontstaan omtrent de show “Wetten, Das…”. Een 23-jarige jongen probeerde, met enorme springveren onder zijn voeten, over vijf rijdende auto’s heen te springen. Dat mislukte jammerlijk en de pechvogel kwam hard ten val. Naar verluidt is hij na zijn ongelukkige actie deels verlamd. Voor onbepaalde tijd. Tja. Een hoge prijs voor een verloren weddenschap als je het mij vraagt. De vader van de jongen zat achter het stuur van de auto waarbij het mis ging. Ik vind dat raar. Het zicht lijkt me een stuk slechter dan vanaf de tribune. Hoe het ook zij, de weddenschap is verloren. Fors verloren.

Moord en brand schreeuwen critici nu en masse! De Tv-show moet direct van de buis volgens hen. Ik snap dat niet. Het Duitse publiek joelt en jubelt voor de meest bizarre stunts, maar oh wee als het flink mis gaat! Dan schort het plots aan de veiligheidsvoorschriften of aan de stuntselectie. Ik dacht altijd dat het idee van een weddenschap is, dat er ook een kans bestaat dat je ‘m verliest. Natuurlijk, je hebt verliezen en je hebt verliezen, maar kom nu alsjeblieft niet aan met een dit-had-voorkomen-kunnen-worden-excuus.

Intussen kan ik niet wachten tot ik op het Duitse toneel van ‘Wetten, Das…’ mijn bejaardenstunt mag tonen. Maar hoe langer ik erover nadenk hoe kleiner ik de kans acht dat het ooit zover gaat komen. Ik durf te wedden dat één of andere goede bekende me er wel van zal weerhouden. Mijn vader ofzo.


9 reacties

arta · 11 december 2010 op 14:12

Je schrijft goed, Kwiezel, ook deze is weer geweldig!

sylvia1 · 11 december 2010 op 17:08

Lekker veel vaart zit er in dit stuk… mooi Kwiezel!

SIMBA · 11 december 2010 op 17:34

Over actualiteiten schrijven is niet iedereen gegeven maar jij bent er echt heel goed in!

LouisP · 11 december 2010 op 19:37

Kwiezel,
ge bent een kei in openingen..Grappige opening weer nu maarre..
“Echt, dat valt niet mee. Altijd is er wel één bij, die vanwege zijn Parkinson ineens een halve meter achteruit schiet en kun je weer opnieuw beginnen. Uiterst vervelend.” Dat zou er volgens mij gewoon afkunnen…

voor de rest weer een prima scherpe Kwiezel…mijn gedacht!

louis

Anti · 11 december 2010 op 23:25

Sehr gut gemacht, Kwiezel!

Prlwytskovsky · 12 december 2010 op 10:26

Tja, dat krijg je met Weddenschappen: de ene keer lukt het je en de andere keer niet.
Maar zoals wij in Holland altijd zegen: volgende keer beter. 😉

Shitonya · 12 december 2010 op 23:06

best amusant leesstukje!

Harrie · 13 december 2010 op 16:31

Mmmm … ik spring ik wel eens uit een boom. Ganz hoch. Daarna ga ik uit mijn dak. Samen met Rudi, mijn boseikel.

Avalanche · 14 december 2010 op 08:18

Heerlijk, jouw columns waarin jij je, op eigen wijze en met licht gefronste wenkbrauwen verwondert over de actualiteit.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder