Euthanasie leeft weer in Italië. Waar het vroeger nog een optie was om zo nu en dan een stervend proefballonnetje op te laten in de politiek, moet euthanasie nu een gezicht krijgen voor het wordt behandeld. En nee, niet alleen in de Kamerdebatten. Kerken, geleerden, bekende kunstenaars, supermodellen, schrijvers en zelfs de paus mengen zich in de discussie. Euthanasie vraagt om een gezicht en dit keer draag het onderwerp de naam Eluana Englaro.
Rosa heet ze. Ik dwaal af door de warme klanken in haar stem. Rosa. Een wereld van Oosterse schoonheid dringt zich aan mij op. Verloren gewaande tempels, een zinderende zon, verleidingen van flirtende mannen zonder borst- of neushaar. Volle bazaars en paarsachtige tinten. Rosa, een vrouw die warm, maar ook vastberaden klinkt. Ik besluit dat ik geen andere keus heb dan aardig te zijn. Ook al belt ze voor een energiemaatschappij.
Goede voornemens zijn optische illusies die spontaan verdwijnen op het moment dat de uitvoerdatum nabij is. Her en der ploppen ze op als zwarte presidentskandidaten in de Verenigde Staten, maar degenen die daadwerkelijk president zijn geworden zijn schaarser dan de beloften die de PVV na kan komen.
Het water spettert in mijn gezicht en ik proef het Somalische zout op mijn lippen. We schuimen de oneindig blauwe zee af naar vakantievierende zendpiraten, maar tot nu toe is het rustig. Even maakt mijn hart een sprongetje bij het zien van een knalgele zwembroek in de verte. Ik kom eraan, dacht ik, tot ik de bruingelooide lappen leer van Dries Roelvink zag, die rustig aanmeerde op een verlaten eilandje om zich bij Le Mistral te voegen. Ons schip wijkt behoedzaam uit.
Het spijt me dat je tijdens de feestdagen niet thuis kan zijn, omdat je geen geld hebt om naar je gezin te gaan. Het spijt me ook voor mijn kriebelige handschrift in deze brief, want ik schrijf dit op eerste kerstdag vanuit de trein naar huis. Want zie je, beste Ivar, Nederland zorgt best goed voor studenten. Maar nog niet voor jou.
