Beste Ivar

Het spijt me dat je tijdens de feestdagen niet thuis kan zijn, omdat je geen geld hebt om naar je gezin te gaan. Het spijt me ook voor mijn kriebelige handschrift in deze brief, want ik schrijf dit op eerste kerstdag vanuit de trein naar huis. Want zie je, beste Ivar, Nederland zorgt best goed voor studenten. Maar nog niet voor jou. Het spijt me dat je naar Nederland bent gelokt met mooie vooruitzichten op werk. Gewerkt heb je, maar dat valt achteraf gezien onder slavenarbeid. Lieve Ivar, je mag best weten dat ik mij ervoor schaam dat je zo erg wordt uitgebuit.

Ik heb je gezien op Netwerk. Want ja, eigenlijk ken ik jou alleen van televisie. Ik zag dat je in een doorsnee Nederlands rijtjeshuis woont. Maar dan met dertien andere Polen voor een bedrag van tweehonderd euro per maand per persoon. Weet je, beste Ivar, dat ik voor dat bedrag als student een kamer voor mijzelf heb? Gas, water en licht is inclusief, dus ik hoef me niet zoals jou af te vragen wanneer ik word afgesloten. Zelfs het abonnement op televisie is inbegrepen. Het spijt me Ivar, dat ik het als student zoveel beter heb dan jij. Daar hoef ik zelfs geen noeste arbeid voor te leveren.

Ik wou dat ik meer Marokkaanse vrienden had. Dan kon ik zeggen ‘ik weet waar je huis woont’ en je alle dingen uit mijn kerstpakket cadeau doen die ik zelf niet lust. Olijven, een fles wijn en de knakworstjes. En dan zou ik zelfs nog Fries suikerbrood voor je kopen, met echte roomboter. Zodat je gevangen in dit Nederlandse huis toch nog een beetje de feestdagen kan vieren.

Weet je, Ivar, dat veel Nederlandse mensen een paar jaar geleden bang waren voor jou? De kranten stonden er vol mee. Arbeiders waren bang dat jij hun werk in zou pikken, omdat jij het wel voor minder geld wilde doen. Maar kijk nu eens. Je werkt, krijgt geen geld, je kan tijdens de feestdagen niet naar huis. Je kan nog geen reep chocola kopen voor je zoontje, die je sinds augustus niet meer hebt gezien. Laat staan een fles vodka om je eigen ellende te vergeten.

En waar zijn nu die kranten, die zouden moeten smullen van al jouw leed? Ivar, het spijt me dat er nauwelijks oog voor je is. Je bent hier alleen gekomen en je zal ook alleen terug moeten. Op eigen kracht, want niemand doet hier iets voor je om het onrecht goed te maken.

Beste Ivar, het spijt me. Toch wens ik je een vrolijk nieuw jaar. Ik hoop dat je snel weer thuis bent bij je gezin en dat je je schaamte los kan laten omdat je zonder geld thuis komt. Want jij hoeft je nergens voor te schamen. Je bent een slachtoffer geworden van Nederlandse uitbuiters. En dat spijt me Ivar. Meer dan je denkt.

Veel liefs,

Neus