Zo af en toe in je leven kom je een mens tegen waarvan je meteen al weet vanaf het moment dat je hem of haar aankijkt dat je deze persoon nooit meer zult vergeten. Ik ben deze zomer zo iemand tegen gekomen. Mike een jochie van vijf jaar maar al met een zeer duidelijke eigen wil en visie op zijn leven waar wij ‘grote mensen’ een heel groot voorbeeld aan kunnen nemen.
Ik lig nog hijgend na te druppelen als mijn vriendin met een ernstige blik zegt, “R@@F ik stop met deze relatie, ik zie je namelijk meer als een broer”.
“ Je ziet me als broer? Nou greppel del, ik weet niet hoe het er vroeger bij jou thuis aan toeging, maar ik ging toch wel ff anders om met mijn zusters”.
Mijn oog valt in de krant op een nogal verontrustend bericht: De mannelijke chromosoom wordt steeds zwakker en is heel langzaam aan het verdwijnen. Wat als uitkomst zou kunnen hebben dat over een paar duizend jaar de mannen als zodanig geheel niet meer bestaan. Ach, ach ik moet er toch niet aan denken een wereld vol met alleen gleufdieren.
Toen ik laatst, na veel te diep in het fustje te hebben gekeken weer eens
een bizarre weddenschap aan ging. Wist ik niet dat bij verlies van deze
weddenschap ik meer ongemak zou hebben dan die keer dat ik na verlies, al
het haar in mijn schaamstreek alsmede mijn beide wenkbrauwen had laten
wegschuren met een elektrische schuurmachine.
“Pa, we gaan dit jaar nog kinderen nemen!” Voor me staat mijn oudste zoon van 12 met zijn vriendinnetje van 16 “Ja junior dat is goed, pas wel als je later groot bent hé”
Ik zeg dit tegen hem zonder op te kijken van mijn krant. Maak me er ook niet zo druk om omdat ik weet dat hij tot op heden nog steeds geen ‘witte dwerg’ in zijn broek heeft gehad.
