Zo af en toe in je leven kom je een mens tegen waarvan je meteen al weet vanaf het moment dat je hem of haar aankijkt dat je deze persoon nooit meer zult vergeten. Ik ben deze zomer zo iemand tegen gekomen. Mike een jochie van vijf jaar maar al met een zeer duidelijke eigen wil en visie op zijn leven waar wij ‘grote mensen’ een heel groot voorbeeld aan kunnen nemen. Mijn eerste kennismaking met hem ging als volgt: Hij pakte mijn hand vast en liep aan mijn hand mee naar de strandtent op weg naar een broodje cholesterol met pindasaus. Terwijl ik in de rij sta zie ik ineens dat hij roze gelakte teennageltjes heeft. Alle toeters en bellen gaan in mijn hoofd af en het haar op mijn rug gaat rechtop staan. Ik laat zijn hand los want stel dat er een bekende van me loopt en die zou denken dat dit een van mijn eigen zonen is. Zo snel als ik hem los laat zo snel pakt hij mijn hand ook weer vast en ik zie dat behalve zijn teen nagels ook zijn vingers zijn gelakt. Het schaamrood staat nu op mijn kaken, want ik die bekend probeer te staan als het macho zwijn weet zich nu even geen raad. Maar ik bedenk me snel dat als ik me heel rustig en opvallend houd ik straks onopvallend terug kan lopen naar mijn strandstoel.
Deze gedachte is mijn hoofd nog niet uit of Mike roept ongenadig hard naar een stoot van een wijf: “Oh wat een mooie jurk is dat zeg, ik draag ook het liefst meisjeskleding en dan heet ik Nancy?”
“Mike, gedraag je”, bijt ik hem toe! En het schaamrood staat hierbij op mijn kaken. Na het broodje gehaald te hebben loop ik naar mijn plek terug waar ook zijn moeder zit.
“Zeg weet jij dat die kleine van jou wel hele rare hobby’s er op na houdt”, roep ik haar toe!

Dan begint ze me uit te leggen, “Mike is gewoon liever een meisje. Als jongens van zijn leeftijd een step voor Sinterklaas vragen, vraagt hij een theeservies of een poppenwagen. En draagt liever een jurkje dan jongens kleding. En dat koop ik dan ook voor hem, sterker nog hij speelt er gewoon mee buiten.”
Ik loop paars aan van plaatsvervangende schaamte.
“Maar de buren dan roep ik of je familie?”
“Wat kan mij mijn omgeving nou schelen, als mijn kind maar gelukkig is!”
En zelfs ik moet haar daar gelijk in geven.
“Maar is het geen fase van hem zoals puberen of weet ik veel wat?”
“Dat zou kunnen, maar er is in Nederland een speciale zorginstelling voor dit soort kinderen waar ze vanaf hun achtste worden begeleid tot dat ze de leeftijd hebben om een geslachtsverandering te ondergaan. De kans is gewoon 99% dat Mike in het verkeerde lichaam is geboren.”

En dan komt ineens het besef dat dit jochie een zeer zwaar leven tegemoet zal gaan. Natuurlijk we leven nu in een zeer tolerante en liberale samenleving, want als dit ventje 50 jaar eerder dit probleem had gehad had hij de rest van zijn leven waarschijnlijk elektroshocks toegediend gekregen. Maar toch, later op de middelbare school of nog later op zijn werk e.d hij zal dan altijd moeten vechten tegen vooroordelen en bekrompen geesten zoals ik. En ik weet nu al dat hij dit gevecht zeker zal gaan winnen en uiteindelijk gelukkig zal zijn als Nancy. Maar om een ding mag Mike nog dankbaarder zijn, zijn moeder want de liefde, tolerantie acceptatie en steun die hij van haar krijg op deze al zeer moeilijke levensweg is niet van deze wereld en hiermee wordt ook al meteen duidelijk dat echte moederliefde sterker is dan wat dan ook.

Hoe ik op deze column kom is heel frappant, ik stond net een paar scheldwoorden te bedenken voor in mijn column terwijl ik langs een winkel liep waar er prachtige muiltjes stonden precies in ‘Nancy’s’ maat en ook nog eens in ‘haar’ lievelingskleur roze. Heb ze ook meteen maar gekocht.
Bij mijn thuiskomst roept mijn lekdel me lachend toe R@@F je wordt een softie!
Kan wel wezen, maar vergeleken bij Mike zijn we dat allemaal!

ToT Onzin
R@@F


R@@F

Hagenees in hart en lever, ondernemer, bloedzuiger en in het bezit van een veterstrikdiploma. Neem vooral mijn onzin niet letterlijk want na een aantal gedwongen opnames ben ik er al lang uit dat ik geen vrouwenhater en/of bloedzuiger ben maar simpelweg een grote hork. Wilt u toch uw irritatie aan mij kwijt dan kan dat per flessenpost!

15 reacties

sally · 1 september 2004 op 01:01

goh Raaf, wat een gevoelige column.
Softie oud wijf dat je bent!
Maar wel lief……
Ik heb heel erg met dit soort mensen te doen.
En vind het super dat het “begrepen”wordt in onze tijd.Van ’n kennis meegemaakt dat lucy, Luuk werd.
helemaal geaccepteerd hier en een gelukkig mens geworden.
mooie column
kus Sally :kiss:

Louise · 1 september 2004 op 08:35

Jeetje, wat mooi!
Met zo’n moeder en zo’n lieve macho in de buurt.
Met Mike komt het wel goed, zeker weten!

Ik ben onder de indruk, R@@F!

rrobin · 1 september 2004 op 10:01

En zo schuilt er zelfs een metroman in R@@F!

[quote]Bij mijn thuiskomst roept mijn lekdel me lachend toe R@@F je wordt een softie! Kan wel wezen, maar vergeleken bij Mike zijn we dat allemaal!
[/quote]
Mijn complimenten voor beide macho’s 😎

😀

R@@F · 1 september 2004 op 10:51

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarch een Metroman, nog even en ik ga dus ook wielrenbroekjes dragen? Nee lijkt me niet! 😀
Groet
R@@F

Martijn · 1 september 2004 op 13:28

Goh R@@F, mooi stuk. Niet wat ik van je gewend ben.

Groet Martijn:-D
(Die de rest van de dag het beeld van R@@F in wielrenbroek probeert te bannen 😛 )
[b][size=x-large][color=FF0000][font=helvetica]#[/font][/color][/size][/b]

Mup · 1 september 2004 op 21:09

Top r@@f.
Heb een column geschreven hierover, maar niet ingestuurd, dus je hebt me lekker het gras voor de voeten weggemaaid.;-)

Voor mensen die meer over genderdysforie willen weten, kijk eens op internet bij de stichting Berdache.

Het moeilijkste vind ik voor de kids in de verkeerde verpakking, dat als de verpakking naar wens aangepast is, ze altijd nog voor de rest van hun leven hormonen moeten blijven nemen.
Maar ik dwaal af, laat me meeslepen, bedankt dat je het op zo’n eerlijke manier onder de aandacht gebracht hebt, en een kus voor Nancy als je haar nog eens ziet,

Groet Mup.

Li · 1 september 2004 op 21:54

Mooi ingetogen geschreven Raaf.
Grote klasse. 😉

Dees · 1 september 2004 op 22:02

Eigenlijk ben je gewoon een schatje (met of zonder wielrenbroek).

😛

Kees Schilder · 1 september 2004 op 22:20

Klasse, ma man

viking · 2 september 2004 op 11:37

[quote]ik die bekend probeer te staan als het macho zwijn[/quote]
Och, en ondanks deze column lukt dát heel aardig.

pepe · 2 september 2004 op 21:40

[quote]Maar om een ding mag Mike nog dankbaarder zijn, zijn moeder want de liefde, tolerantie acceptatie en steun [/quote]

En dankbaar dat er zo’n macho hier een column over schrijft, want mede door jouw inzending zullen er weer meer mensen nadenken en begrip krijgen voor dit.

R@@f, al kwam je in een roze jurkje op, wat dan nog?

Wat me ook opviel in deze column dat er minder harde/scheldwoorden in voorkwamen.
Vertederend lief geschreven

ignatius · 4 september 2004 op 20:55

Mooi. Top!

Ma3anne · 9 september 2004 op 00:58

Hij was 3 en mocht in een speelgoedwinkel een cadeautje uitzoeken. Hij koos roze haarspeldjes, die hij een paar dagen in heeft gehad. Doodgelukkig was hij ermee. Hij ruilde graag kleren met zijn vriendinnetjes. Vooral rokjes en jurkjes. Hij vond het leuk om zich op te maken toen hij een jaar of 8 was en vond hij gelakte nagels het einde.
Zijn moeder maakte er nooit een punt van. Waarom zou ze?

Inmiddels een macho van 23, dat jochie dat vaak en graag meisje speelde, zoals hij ook cowboy, politieman of vlinder was als het zo uitkwam.

De tijd zal het leren welke keuzes het jochie van dit verhaal wil gaan maken als hij groot is. Voorlopig is ie gewoon een jochie dat graag meisje speelt.

Ik ben meer verbaasd over jouw paniek, R@@f, dan over Mike, eerlijk gezegd. Mooi beschreven, jouw worsteling om van je vooroordeel los te komen.

Complimenten, dat je je ‘andere gezicht’ ook durft te laten zien hier. 😉

Shitonya · 22 september 2004 op 22:39

Ik mis het scheldkanon, maar dit ken er ook best mee door 😉

WritersBlocq · 22 januari 2006 op 10:42

Ik weet niet of je dit ooit leest, maar Mup heeft jouw column tot beste aller tijden uitgeroepen en zodoende kreeg ik hem te lezen.

Ik ben ook aangenaam onder de indruk, mooi schrijfsel Raaf. Zal eens wat meer van je gaan opgraven in je profiel 🙂
Groetje, Pauline.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder