Broodje cholesterol

Zo af en toe in je leven kom je een mens tegen waarvan je meteen al weet vanaf het moment dat je hem of haar aankijkt dat je deze persoon nooit meer zult vergeten. Ik ben deze zomer zo iemand tegen gekomen. Mike een jochie van vijf jaar maar al met een zeer duidelijke eigen wil en visie op zijn leven waar wij ‘grote mensen’ een heel groot voorbeeld aan kunnen nemen. Mijn eerste kennismaking met hem ging als volgt: Hij pakte mijn hand vast en liep aan mijn hand mee naar de strandtent op weg naar een broodje cholesterol met pindasaus. Terwijl ik in de rij sta zie ik ineens dat hij roze gelakte teennageltjes heeft. Alle toeters en bellen gaan in mijn hoofd af en het haar op mijn rug gaat rechtop staan. Ik laat zijn hand los want stel dat er een bekende van me loopt en die zou denken dat dit een van mijn eigen zonen is. Zo snel als ik hem los laat zo snel pakt hij mijn hand ook weer vast en ik zie dat behalve zijn teen nagels ook zijn vingers zijn gelakt. Het schaamrood staat nu op mijn kaken, want ik die bekend probeer te staan als het macho zwijn weet zich nu even geen raad. Maar ik bedenk me snel dat als ik me heel rustig en opvallend houd ik straks onopvallend terug kan lopen naar mijn strandstoel.
Deze gedachte is mijn hoofd nog niet uit of Mike roept ongenadig hard naar een stoot van een wijf: “Oh wat een mooie jurk is dat zeg, ik draag ook het liefst meisjeskleding en dan heet ik Nancy?”
“Mike, gedraag je”, bijt ik hem toe! En het schaamrood staat hierbij op mijn kaken. Na het broodje gehaald te hebben loop ik naar mijn plek terug waar ook zijn moeder zit.
“Zeg weet jij dat die kleine van jou wel hele rare hobby’s er op na houdt”, roep ik haar toe!

Dan begint ze me uit te leggen, “Mike is gewoon liever een meisje. Als jongens van zijn leeftijd een step voor Sinterklaas vragen, vraagt hij een theeservies of een poppenwagen. En draagt liever een jurkje dan jongens kleding. En dat koop ik dan ook voor hem, sterker nog hij speelt er gewoon mee buiten.”
Ik loop paars aan van plaatsvervangende schaamte.
“Maar de buren dan roep ik of je familie?”
“Wat kan mij mijn omgeving nou schelen, als mijn kind maar gelukkig is!”
En zelfs ik moet haar daar gelijk in geven.
“Maar is het geen fase van hem zoals puberen of weet ik veel wat?”
“Dat zou kunnen, maar er is in Nederland een speciale zorginstelling voor dit soort kinderen waar ze vanaf hun achtste worden begeleid tot dat ze de leeftijd hebben om een geslachtsverandering te ondergaan. De kans is gewoon 99% dat Mike in het verkeerde lichaam is geboren.”

En dan komt ineens het besef dat dit jochie een zeer zwaar leven tegemoet zal gaan. Natuurlijk we leven nu in een zeer tolerante en liberale samenleving, want als dit ventje 50 jaar eerder dit probleem had gehad had hij de rest van zijn leven waarschijnlijk elektroshocks toegediend gekregen. Maar toch, later op de middelbare school of nog later op zijn werk e.d hij zal dan altijd moeten vechten tegen vooroordelen en bekrompen geesten zoals ik. En ik weet nu al dat hij dit gevecht zeker zal gaan winnen en uiteindelijk gelukkig zal zijn als Nancy. Maar om een ding mag Mike nog dankbaarder zijn, zijn moeder want de liefde, tolerantie acceptatie en steun die hij van haar krijg op deze al zeer moeilijke levensweg is niet van deze wereld en hiermee wordt ook al meteen duidelijk dat echte moederliefde sterker is dan wat dan ook.

Hoe ik op deze column kom is heel frappant, ik stond net een paar scheldwoorden te bedenken voor in mijn column terwijl ik langs een winkel liep waar er prachtige muiltjes stonden precies in ‘Nancy’s’ maat en ook nog eens in ‘haar’ lievelingskleur roze. Heb ze ook meteen maar gekocht.
Bij mijn thuiskomst roept mijn lekdel me lachend toe R@@F je wordt een softie!
Kan wel wezen, maar vergeleken bij Mike zijn we dat allemaal!

ToT Onzin
R@@F